El Paso: Elsewhere را چطور می‌توان توصیف کرد؟ یک بازی شوتر نئو نوآر با الهام از مکس پین که می‌خواهد به آن ادای احترام کند یا اثری که آن را هجو می‌کند؟

داستانی با لحن ادایی

James Savage درست در مرکز داستان ایستاده است. همراه با جیمز در متلی در El Paso که شامل ۴۶ طبقه می‌شود، باید با Draculate بجنگیم. Draculate نامزد پیشین جیمز بوده و حالا با یک تشریفات مذهبی، در صدد به پایان رساندن دنیاست. فضای سوررئال و کابوس‌وار بازی، به طور مشخص از مراحل کابوس مکس پین الهام گرفته است. گاهی فضا کش می‌آید – به مانند سرگیجه – و بر این نکته تاکید شده که بازی در ذهن جیمز روایت می‌شود. همانطور که خودش می‌گوید، معتاد به مواد مخدر است و جز با مصرف مداوم قرص‌ها نمی‌تواند ادامه دهد. پس قرص‌ها دلیلی می‌شوند برای مبارزه، برای زنده ماندن و برای نجات «جهان» از دست Draculate.

بسیاری مواقع این احساس به وجود می‌آید که بازی در حال هجو کردن مکس پین است. با این وجود، شوخی‌های بسیار بامزه‌ای می‌کند که اگر زیاد روی مکس پین حساس نباشید (!) می‌توانید بخندید و سرگرم شوید. با این حال، همینطور که در بازی پیش می‌روید، متوجه می‌شوید این‌ها شوخی نیستند و بازی انگار به شکلی کاملا ادایی، سعی کرده تا لحن سنگین مکس پین را تقلید کند. حتی صدای مثلا گرفته صداپیشه جیمز نیز، به تقلید از صدای جیمز مک‌کفری در آمده که بعضی از مواقع تبدیل به کمدی ناخواسته شده است.

داستان بازی در مجموع ادایی است و بسیار سعی می‌کند تا از مکس پین تقلید کند و اصلا در ارائه یک داستان جذاب موفق نیست. با این حال، پایان جذابی دارد و من را کمتر از سایر قسمت‌هایش عصبانی کرد.

اما در بحث گیم‌پلی، خوشبختانه بازی وضعیت بسیار بهتری دارد و ترکیبی از بازی‌های Max Payne، Doom و Hotline Miami محسوب می‌شود.

در بازی هر چقدر پیش بروید، سلاح‌های جذاب‌تری را دریافت خواهید کرد. تنوع سلاح‌های بازی واقعا خوب است اما نمی‌تواند آن را از حس تکراری شدن نجات دهد. هوش مصنوعی بازی قابل پیش بینی بوده و چالش خاصی در بازی وجود ندارد. همچنین نیازی به وجود Slow Motion در بازی نبود. هم تنوع دشمنان بازی پایین است و هم شیوه‌های دیگری مانند جاخالی دادن و همواره در حرکت بودن، راهکار بهتری برای از بین بردن دشمنان به نظر می‌رسند. و از آن بدتر اینکه بازی گاهی شما را مجبور می‌کند تا از Slow Motion استفاده کنید و همین منجر به کند شدن گیم پلی بازی می‌شود. به نظرم نیاز بود که مراحل بازی طوری طراحی شوند که نیاز به پریدن‌ها و حرکت آهسته در بازی احساس شود.

گیم پلی بازی نکات ریز دیگری نیز دارد. مثلا اینکه بازی به صورت خودکار اسلحه‌تان را ریلود نمی‌کند و همین ممکن است کمی در ابتدا اذیت‌تان کند. اما وقتی به آن عادت کنید، متوجه می‌شوید که بازی چقدر آسان‌تر از آن چیزی بوده که فکرش را می‌کردید.

اسلحه‌های بازی متنوع هستند و خوشبختانه Uzi هم در آن وجود دارد که جو بازی را بیش از پیش به مکس پین نزدیک می‌کند. لوت کردن در این بازی بسیار مهم بوده و خوشبختانه سیستم سرگرم کننده و خوبی برای آن طراحی شده است و بر یک اصل مهم و لذت‌بخش تکیه می‌کند: تخریب محیط. شما برای آن که خشاب‌ها و Stakeهای بیشتری بدست بیاورید، باید محیط را خراب کنید. درها را بشکنید و صندلی‌ها را خرد کنید. همین عامل ساده، باعث می‌شود که بازی بسیار سرگرم‌کننده باشد.

طراحی مراحل بازی هم شبیه هزارتو است. البته به نظرم اگر اتاق‌ها سقف داشتند، با فضاسازی بهتر و نتیجه‌ای اثرگذارتر رو‌به‌رو بودیم اما همین حالا هم با بازی خوبی از نظر طراحی مراحل طرف هستیم.

El Paso Elsewhere از نظر بصری واقعا چشم‌نواز است. با اینکه مدل‌های بازی به طور عمدی بسیار کم‌جزئیات هستند و مخاطب را به یاد بازی‌های سال ۲۰۰۰ می‌اندازند، اما آن قدر نورپردازی و استفاده از رنگ‌ها در بازی جذاب است که حاصل کار دلپذیر و مثال‌زدنی در آمده.

همچنین بازی واقعا موسیقی شنیدنی و خوبی دارد. وقتی که در حال کشتن موجودات بیگانه هستید، موسیقی رپ و گاهی متال پخش می‌شود که جذابیت منحصر به فردی دارد و حس بودن در یک محیط جهنمی را به شما القا می‌کنند.

El Paso تکراری می‌شود؛ داستان و لحنی ادایی هم دارد اما می‌تواند تا حدی، با خلاقیت‌های خاص خودش، حس خوب بازی‌ای مانند مکس پین را احیا کند. البته، توصیه می‌کنم اگر به خاطر لحن و فضای سنگین مکس پین، دلتان برای آن تنگ شده، El Paso را بازی نکنید. اما اگر می‌خواهید برای پنج ساعت سرگرم شوید و فضاسازی چشم‌نواز آن را تجربه کنید، حتما به تجربه این بازی بپردازید.

گالری اختصاصی گیمفا

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است