پژوهشگران دانشگاه کویینزلند کشف کرده‌اند که ریبونوکلئیک اسید یا RNA از راهی که تا‌به‌حال ناشناخته بود، روی یادگیری و حافظه مرتبط با ترس تأثیر می‌گذارد. این نقش RNA در تنظیم دقیق عملکردهای سلولی در مغز دانشمندان را هیجان‌زده کرده است.

در یک مقاله در ژورنال Nature Communications، پژوهشگران نشان داده‌اند که یک RNA غیر-کدکننده (مولکولی که به پروتئین نگاشت نمی‌شود) به نام Gas5 انتقال و تجمع مولکول‌های RNA را درون مسیرهای طولانی نورون‌ها کنترل می‌کند. این مکانیسم مبتنی بر RNA با هماهنگ‌سازی تحریک‌پذیری نورون‌ها در زمان واقعی روی یادگیری و حافظه تأثیر می‌گذارد.

نقش RNA در یادگیری از ترس‌ها

به‌نظر می‌رسد که RNAهای Gas5 برای کاهش ترس ضروری هستند. کاهش ترس مکانیسمی است که در آن فرد با مواجهه مداوم با اثر محرک ترس، حافظه ترس خود را از بین می‌برد. این رویکرد در درمان اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) کاربرد دارد.

این پژوهش نشان می‌دهد که وقتی عملکردهای سیناپس در هنگام یادگیری تغییر می‌کند، RNAها تنها در چند میلی‌ثانیه این تغییرات را به داخل سلول‌ها منتقل می‌کنند. به‌این‌ترتیب، عملکرد سلول بلافاصله پس از فعال‌شدن مسیرهای عصبی تغییر می‌کند.

این فرایند می‌تواند توضیح دهد که چطور یادگیری، مخصوصاً در مواجهه با ورودی‌های عصبی بسیار مهم و شدید (مانند ترس)، باعث ایجاد حافظه می‌شود. درواقع RNA غیر-کدکننده پیوند گم‌شده‌ای است که توضیح می‌دهد چگونه فرایندهای مغز، ناشی از یادگیری، تبدیل به حافظه می‌شوند.

دانشمندان دریافته‌اند که این دسته از RNAها با تجمع در سیناپس‌های نورون‌ها انعطاف آن‌ها را افزایش می‌دهند. پروتئین‌هایی که داده‌های ورودی را از این RNAها می‌گیرند، عملکرد سلول را تغییر می‌دهند.

این مکانیسم باعث شکل‌گیری نوع مهمی از حافظه می‌شود که حافظه نابودی ترس نام دارد. در این حافظه، واکنش‌های شدید پس از وقایع ترسناک جایگزین می‌شوند. نقص در این عملکرد RNAها باعث می‌شود تا حافظه ترس تحلیل نرود و فرد دچار اختلال اضطراب پس از سانحه شود.

دانشمندان امیدوارند که این یافته‌ها بتواند به آن‌ها کمک کند تا با دستکاری RNAها، درمان‌هایی مبتنی بر ژنتیک برای PTSD توسعه دهند.