روزیاتو نوشت: آل پاچینو که بدون شک یکی از موفق ترین، بهترین و ماندگارترین ستاره های هالیوود است، بیش از ۵۰ سال است که حضور ثابتی روی صفحه نقره ای داشته است و پس از بازی در نقش مایکل کورلئونه در شاهکار گانگستری فرانسیس فورد کوپولا، پدرخوانده، در سال ۱۹۷۲، به شکلی دراماتیک به شهرت بین المللی رسید. این بازیگر، بازی نامزد اسکار خود در فیلم کلاسیک کوپولا را با شخصیت نمادین دیگری که تماشاگران سینما را در سراسر جهان مجذوب خود کرد، ادامه داد: تونی مونتانا، یک قاچاقچی مواد مخدر کوبایی بد دهان و دمدمی مزاج، در درام جنایی و تحسین شده صورت زخمی. هر دوی این فیلم های پیشگامانه به معرفی پاچینو به عنوان یکی از هیجان‌انگیزترین و پرشورترین بازیگران نقش اول در صنعت سینما کمک کردند.

پاچینو در طول دوران حرفه ای درخشان خود در سینما، مهارت بازیگری چشمگیرش را در فیلم‌های محبوبی مانند بعد از ظهر سگی، دیک تریسی، راه کارلیتو، گلنگری گلن راس، و مخمصه (و بسیاری دیگر پروژه های سینمایی موفق) نشان داد. پاچینو که یک جایزه اسکار، دو جایزه امی تایم و دو جایزه تونی دریافت کرده است، هم به طرفداران و هم به منتقدان نشان داده است که می تواند با مهارت از عهده هر نقشی برآید و واقعاً آن نقش را از آن خود کند، و هرگز از چالش بازیگری دوری نمی کند. با این حال، مانند هر بازیگر دیگری در دنیای سینما، هر پروژه ای نمی تواند تماشاگران را شیفته خود کند و برخی از فیلم ها بسیار بهتر از بقیه عمل می کنند.

در سال ۱۹۸۵، بعد از بازی آتشین و فراموش نشدنی خود در نقش تونی مونتانا، پاچینو تصمیم گرفت تا با فیلم انقلاب (Revolution) ژانر درام تاریخی را نیز امتحان کند، فیلمی که در آن او در نقش تام داب تله‌گذار و شکارچی خز ظاهر می‌شود، مردی که با اکراه در جنگ انقلابی آمریکا شرکت می‌کند. علیرغم اینکه این فیلم پروژه ای سرراست و بی ضرر به نظر می‌رسد، برای پاچینو و حرفه اش بسیار مضر واقع شد و باعث گردید تا او به دلیل ضربه منفی ناشی از این فیلم، به مدت چهار سال از عرصه بازیگری فاصله بگیرد.

مشکلات تولید فیلم از همان ابتدا آغاز شد

فیلم انقلاب با بودجه ۲۸ میلیون دلاری ساخته شد که در طول دهه ۱۹۸۰ بودجه بسیار بالایی برای یک فیلم در نظر گرفته می شد و پاچینو با بازیگران بزرگی مانند دونالد ساترلند، ناستاسیا کینسکی و دکستر فلچر همراه شده بود تا داستان مهیج جنگ انقلابی آمریکا را زنده کند. در حالی که فیلمبرداری در شهر بندری کینگز لین در نورفولک، انگلیس انجام می شد، پاچینو و این پروژه درام به سرعت با مشکلات روبرو شد زیرا این بازیگر به دلیل شرایط ناخوشایند و مرطوب محل فیلمبرداری به ذات الریه مبتلا شد.

در حالی که پاچینو در دو ماه اول فیلمبرداری به تعهد و تلاش خود ادامه داده و تلاش کرد تا با این بیماری ناتوان کننده مبارزه کند، سیاهی لشکرها به اندازه وی خود گذشتگی نداشتند و در اعتراض به شرایط ناخوشایند صحنه فیلمبرداری از پروژه خارج شدند. کارگردان هیو هادسون در سال ۲۰۰۹ در این باره چنین گفت:

پاچینو در نیمه اول دوران فیلمبرداری مریض بود و من از این بابت احساس بدی داشتم. می‌خواستم فیلم خیس و گل آلود باشد تا نشان دهم چقدر برای سربازان سخت بوده و آمریکا چقدر شروع بدی داشته است.

یک تجربه فیلمبرداری بسیار ناخوشایند

به نظر می‌رسید هیچ‌کس از روند طاقت‌فرسای ساخت فیلم انقلاب لذت نمی‌برد، زیرا هم بازیگران و هم اعضای تیم تولید با محیط مرطوب و سرد مشکل داشتند، در حالی که تهیه‌کنندگان نمی‌دانستند که دارند یک فیلم حماسی تاریخی جذاب می‌سازند یا یک درام تکان‌دهنده که منعکس کننده پوچی جنگ است. یناستاسا کینسکی، همبازی پاچینو، که نقش یک اشراف زاده سرکش به نام دیزی مک‌کاناهی را بازی می‌کرد، ظاهراً چنان تجربه‌ی ناخوشایندی از کار در پروژه انقلاب داشت که باعث شد او چنان از این حرفه ناامید شود که به اروپا بازگشته و از هالیوود فاصله بگیرد. تهیه کننده فیلمِ ایروین وینکلر نیز ظاهراً شرایط نامطلوب فیلمبرداری این فیلم را در کتاب خاطرات خود با عنوان A Life In Movies: Stories From 50 Years in Hollywood تایید کرده و نوشته است:

در کینگز لین، هیچ رستوران، کافه، یا هتل درجه یک خوبی برای استراحت در پایان یک روز طولانی وجود نداشت. معمولاً در مکانی مانند این، معاشقه و برخی روابط عاشقانه پرشور و برخی دعواهای مستی وجود دارد. زیاده روی در میگساری و چندین دعوا داشتیم اما عشق زیادی نداشتیم.

عملکرد ناامید کننده در باکس آفیس و استقبال منفی

پس از اینکه تولید پر هرج و مرج و آشفته فیلم در نهایت به پایان رسید، پاچینو از نحوه تدوین فیلم برای محصول نهایی به شدت ناامید شد و احساس می کرد که یک تولید عجولانه بوده و برای نمایش روی پرده سینما آماده نیست. بسیاری بر این باورند که این درام سریعتر از آنچه که باید اکران شد تا برای جوایز اسکار ۱۹۸۶ مد نظر قرار گیرد، تصمیمی که اکنون بسیار خنده دار به نظر می رسد، زیرا این فیلم در عوض چهار جایزه تمشک طلایی از جمله بدترین بازیگر مرد برای پاچینو را به خود اختصاص داد. انقلاب اولین بار در ۲۵ دسامبر ۱۹۸۵ به نمایش درآمد و ثابت کرد که هم یک شکست هنری و هم تجاری است و در مقابل بودجه ۲۸ میلیون دلاری خود فقط ۳۵۸,۵۷۴ دلار به دست آورد و توسط منتقدان به شدت مورد انتقاد قرار گرفت

پاچینو از هالیوود عقب نشینی می کند

منتقدان بریتانیایی اصلاً تحت تأثیر لهجه عجیب پاچینو قرار نگرفتند و بسیاری احساس کردند که این بازیگر به طرز وحشتناکی به اشتباه برای این نقش گرفته شده است زیرا شخصیت اصلی، تام داب، و دیگران نیز داستان‌سرایی نامرتب، فیلمنامه کند و ضعیف و در مجموع شخصیت‌های غیر الهام‌بخش فیلم را محکوم کردند. مجله ورایتی در نقد منفی خود از این درام نوشت: «تماشای انقلاب کمی شبیه بازدید از یک موزه است — بدون اینکه واقعاً زنده باشد، خوب به نظر می رسد».

واکنش بسیار منفی به فیلم انقلاب ضربه بزرگی به پاچینو وارد کرد، کسی که در یک مقطع در نگاهی خوش‌بینانه، به این فیلم به عنوان ادای احترامی عاشقانه به برانکس جنوبی، محله‌ای که در آن بزرگ شده بود نگاه می‌کرد. در عوض، عملکرد فاجعه‌بار آن در گیشه و از نگاه منتقدان باعث شد که او از فیلمسازی عقب نشینی کرده و بیشتر در مورد حرفه اش و هدف خود در زندگی فکر کند. پاچینو سال ها بعد گفت: «انقلاب یکی از آن چیزهایی بود که در یک دوران حرفه‌ای اتفاق می‌افتد، دورانی که شما از آن چیزهای زیادی یاد می‌گیرید، زیرا این تجربه بسیار ناامیدکننده‌ای بود. انتظار داشتم که روی آن فیلم کار کنند، اما آن را رها کردند. نصف فیلم را منتشر کردند. من از این کار وحشت کردم و نمی دانستم چه کار کنم. این تنها فیلمی بود که به من تلنگر زد. برای مدتی علاقه ام به این حوزه را از دست دادم».

پاچینو اشتیاق بازیگری خود را دوباره کشف می کند

پس از عملکرد فاجعه بار انقلاب، پاچینو چهار سال از هالیوود فاصله گرفت و تمرکزش را به عشق سابق خود معطوف کرد: تئاتر. این بازیگر در تولیدات تئاتری ژولیوس سزار، سرودهای ملی و کریستال کلیر ظاهر شد و تا حد زیادی از سینما غایب بود تا اینکه در سال ۱۹۸۹ با بازی در فیلم تریلر نئو نوآر دریای عشق، بازگشت مورد انتظارش به سینما را اعلام کرد، فیلمی که یک موفقیت هنری و باکس آفیسی بود. طرفداران کاملاً تحت تأثیر بازی قدرتمند پاچینو در این فیلم هنری قرار گرفتند و بسیاری آن را بازگشت پیروزمندانه این بازیگر به هالیوود و بازنشانی حرفه ای بسیار مورد نیاز او برای این برنده جایزه اسکار می دانستند.

یک احیای حرفه ای فوق العاده

اگرچه انقلاب به عنوان یک فاجعه مشهور باکس آفیسی در تاریخ سینما ثبت خواهد شد، اما پاچینو برای مدت طولانی تحت تاثیر این فیلم ضعیف باقی نماند و با انبوهی از نقش های تحسین برانگیز و فیلم های حیرت انگیز در دهه ۱۹۹۰ در صدر هالیوود هنرنمایی کرد. او متعاقباً در پروژه های به یاد ماندنی مانند راه کارلیتو، مخمصه، دنی براسکو و وکیل مدافع شیطان بازی کرد و جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برای بازی درخشانش در درام بوی خوش زن در سال ۱۹۹۲ به خانه برد. پاچینو هرگز سرعت خود را کم نکرده و به نمایش مهارت های خیره کننده اش در مقابل دوربین ادامه داده است و اخیراً در فیلم هایی از جمله روزی روزگاری در هالیوود، مرد ایرلندی، و ناکس می رود بازی کرده و همچنین نقش آلدو گوچی در درام جنایی زندگینامه ای ریدلی اسکات به اسم خاندان گوچی را بازی کرده است.

در حدود ۴۰ سالی که از اکران فیلم انقلاب می گذرد، به نظر می رسد که پاچینو به همان اندازه که از موفقیت هایش آگاه است، قدردان شکست های حرفه ای اش نیز هست، و معتقد است که کاری که در فیلم فاجعه بار دهه ۸۰ انجام داد، همچنان همراه بازی همراه با تعهد اوست. او از هیو هادسون، کارگردان انقلاب، برای به چالش کشیدن او به‌عنوان یک بازیگر و تقویت مهارت‌هایش به‌عنوان یک بازیگر تشکر کرده و برای نمایش ویژه سی و پنجمین سالگرد انتشار این فیلم، پاچینو درباره شخصیت تام داب گفت: «او مردی منزوی بود، و تمایل زیادی به حرف زدن نداشت. شخصیت فوق العاده ای برای بازی کردن بود».

در مصاحبه ای با ایندیپندنت در سال ۲۰۱۵، پاچینو هوشمندانه در مورد دوران حرفه ای ماندگار خود گفت:«من از هیچ چیز پشیمان نیستم. احساس می کنم اشتباهاتی را مرتکب شده ام. فیلم اشتباهی را انتخاب کردم یا شخصیتی را دنبال نکردم، اما هر کاری که انجام می دهید بخشی از شماست و چیزی از آن می گیرید. با داشتن تصور و هیجان از قرار گرفتن در این موقعیت ها و مکان ها، آنها بیش از یک خاطره هستند، بلکه به زندگی شما چیزهایی اضافه می کنند».