به گزارش بازیگر 360 ، علیرضا داودنژاد، کارگردان نامدار سینمای ایران، در آستانه اکران فیلم “مصائب شیرین ۲” از شرایط دشوار اکران این فیلم که بیش از شش سال قبل ساخته شده، صحبت کرد.

داودنژاد با اشاره به فقدان فرزندش، رضا، که بازیگر این فیلم نیز بود، گفت: “هنوز این زخم تازه و گفتن ازآن برایم دشوار است. شاید تصورش آسان نباشد ولی حال و روز من بیشتر به فرزندی می‌ماند که پدری رفیق و صمیمی و مراقب و دلسوز را از دست داده است.”

“مصائب شیرین ۲” در ادامه قسمت اول این فیلم، داستان دختری را روایت می‌کند که برای تولد ۱۸ سالگی خود، پدر و مادرش را به جایی ناآشنا دعوت می‌کند. پدر و مادر برای رسیدن به آنجا سفری را از منچستر به لندن آغاز می‌کنند. در این سفر آن‌ها زندگی‌ گذشته خود را مرور می‌کنند.

داودنژاد که ساخت فیلم‌های ماندگاری چون “مصائب شیرین”، “نیاز”، “کلاس هنرپیشگی” و… را در کارنامه هنری‌اش دارد، خودش پس از درگذشت رضا (پسرش) که بازیگر شاخص فیلم‌هایش بود، حال و حوصله همیشگی اش را ندارد.

با این حال، او به اصرار رسانه ها قبول کرد که درباره شرایط اکران فیلمش صحبت کند و در فرصتی دیگر درباره محتوا و موضوع فیلم “مصائب شیرین ۲” صحبت کنیم.

داودنژاد در پاسخ به سوالی درباره تاخیر شش ساله در اکران این فیلم، گفت: “عوامل متعددی در این تاخیر نقش داشتند. فقدان رضا (داودنژاد) موثر بوده؛ دوستی قدیمی و پُرخاطره سرتیپی هم با رضا حتما اثر داشته؛ تاکیدات فارابی هم که ضمنا از شرکای فیلم است نباید بی‌تاثیر بوده باشد. به هر حال تراکم فیلم‌های اکران نشده در اثر کرونا و تعطیلی سالن‌های سینما، کل شرایط اکران فیلم را تحت تاثیر قرارداده بود و در سال‌های پساکرونا هم با وجود بازشدن سالن‌های سینما دستیابی به اکران را برای تراکم‌ صف فیلم‌های پشت اکران مانده خیلی سخت و کماکان پیچیده کرده است.”

او همچنین در ادامه به انتقاد از شرایط نامناسب سینمای ایران پرداخت و گفت: “کلا شرایط سینما در وضع مناسبی نیست و به نظر می‌رسد، دشمنان سینمای ایران که من سال‌هاست، درباره آنها از جمله با خود شما بسیار صحبت کرده‌ام و حتی چند مقاله تحت عنوان «دشمن شناسی سینمای ایران» برای‌تان نوشته‌ام، توانسته‌اند به عمده اهدافی که داشته‌اند دست پیدا کنند. شما هیچ وقت، ندیده بودید که بیشتر از هشتاد درصد فیلم‌های اکران شده در سینمای ایران ورشکست بشوند و حتی بسیاری نتوانند مخارج تبلیغ و توزیع خود را تامین کنند.”

داودنژاد در ادامه به برخی از عواملی که به نظر او باعث این وضعیت شده‌اند اشاره کرد، از جمله ممیزی، سخت‌گیری در تبلیغات محیطی، تبعیض رسانه ملی با جریان تولید فیلم در سینمای ایران و عدم توجه به “دانایی سینمایی”.

او در پاسخ به سوالی درباره آخرین نقش آفرینی رضا در سینما، گفت: “درباره رضا اجازه بدهید در مهلت دیگری صحبت کنیم؛ هنوز این زخم تازه و گفتن از آن برایم دشوار است. شاید تصورش آسان نباشد ولی حال و روز من بیشتر به فرزندی می‌ماند که پدری رفیق و صمیمی و مراقب و دلسوز را از دست داده است؛ بماند برای بعد…”