برترین‌ها: به تازگی توئیت یک کاربر درباره کارتون مشهور فوتبالیست‌ها بحث‌برانگیز شده. این کاربر در توئیت خود یک ادعای متفاوت را مطرح کرده: “اونایی که طرفدار کاکرو بودن 99 درصد آدمای ادایی بودن که می‌خواستن متفاوت باشن، آدمای نرمال طرفدار سوباسا بودن.” خب سوباسا و کاکرو در واقع نماد یک رقابت تمام‌عیار بودند که البته در نهایت در تیم ملی ژاپن در کنار هم قرار گرفتند. در واقع این کارتون، اتوپیای فوتبال ژاپن بود و به فرزندان این کشور باکیفیت شرق آسیا اجازه رویاپردازی می‌داد.

البته که شاید در جام جهانی قطر، ژاپنی‌ها توانستند بخشی از این رویا را با شکست آلمان و اسپانیا محقق کنند. حالا اما پس از سال‌ها توجهات به سمت لایه‌های دیگری از این مانگا رفته. در واقع این اثر به قدری تاثیرگذار بوده که محدود به نسل خاصی نشده و برای چند دهه مورد توجه مردم بوده. در این مطلب به سراغ مسائل زیرمتنی کارتون فوتبالیست‌ها که قابل بحث بوده می‌رویم و البته شاید کمی بامزه هم جلوه کند. با ما همراه باشید.

واکنش‌ها به چه سمت و سویی بوده؟

کاربری به نام نیما نوشت: کاکرو نماد بچه زحمتکش و فقیری بود که با توانایی و تجربه خودش به جایی رسید، سوباسا چون خوش قیافه بود، پولدار بود و مربی خوبی داشت حتی در بین مردم و هم تیمی‌هاش محبوب بود. کاکرو هیچکسی رو نداشت، کاکرو مرد بود و سوباسا فقط یه پسر از ژن خوب!

سامان هم طرفدار کاکرو بوده: به هیچ وجه کسانی که طرفدار سوباسا بودن نرمال نبودن. بچه لوس و ننری که همیشه می‌گفت پام درد می‌کنه و فلان. کاکرو به تنهایی کلی واسه تیمش و هم تیمی‌هاش زحمت کشید.

الینا هم کامنت بامزه‌ای منتشر کرده: تنها کسی که خالصانه دوسش داشتم و آیندم رو باهاش تصور می‌کردم کاکرو بود.

ناهید هم نظر متفاوتی دارد: این اعصاب‌خوردکن‌ترین کارتون تاریخه. چرا؟چون نشون داد تو هرچقدر هم تلاش کنی آخرش اونی تشویق می‌شه و محبوبه که پول داره و استعداد.

علی به سراغ کاراکتر تارو رفته: من یادمه طرفدار “تارو” بودم و حتی وقتی تنهایی فوتبال بازی می‌کردم هم خودمو تارو صدا میزدم. کسی که شخصیت اصلی نیست و یهو به تیم اضافه میشه به همشون کمک میکنه و از داستان خارج می‌شه و خب همچنان هم خیلی تارو هستم.

مسیح: ما چون دو قلو بودیم، کلاً طرفدار برادران تاچیبانا بودیم.

امیرحسین: اتفاقاً سوباسا ادایی بود. کاکرو یه بچه با تلاش و خودساخته بود. خودش و تیمش رو بالا می‌کشید. این سوباسا کلی هم‌تیمی خوب‌ داشت، همیشه هم ناز داشت که مصدوم نشه، عموش هم کلی هواش رو داشت. کاکرو میشه رونالدوی الان و سوباسا هم می‌شه مسی! ولی خب احتمالا بهترین شخصیت واکاشی زوما بود.

نرگس هم سراغ دروازه‌بان تیم شاهین رفته: چرا توی منشن و کوتای این توییت به واکی‌بایاشی کم توجهی شده؟ باور بفرمایید همین الانم بشینم از اول ببینم، واکی چیزی رو در من روشن می‌کنه.

مهین احتمالا درباره میزوگی نوشته: یه نفر بود که واقعا بازیش خوب بود. لعنتی اگه مشکل قلبی نداشت این دوتا بزرگوار تو جیبش بودن.

متین از طرفدار واکاشی‌زوما هم نوشت: کلا تو یه ساید اشتباهید

سحر هم از واکی نوشته: من تو زندگی واقعی، کاکرو پرسن بودم. از این پسر یاغی‌های پیچیده‌ دوست داشتم ولی حقیقتا مرد زندگی فقط واکی بایاشی.

سمیرا هم بامزه نوشته: اون پسره که قلبش مشکل داشت اسمش چی بود؟ من دیوونه‌ی اون بودم. کلا پسر هرچی بدبخت‌تر و مریض‌تر، تو دل بروتر. I love men in pain و این حرفا.

حامد: مردهای طرفدار ایشی زاکی معنی این سریال رو یه طور دیگه میفهمیدن.

یاسر هم طرفدار ایشی زاکی بوده: یگانه مرد خط دفاع رو واقعا چرا هیچ کس ازش یاد نمی‌کنه؟

و سهیل: کاکرو هم کار می‌کرد، هم نون‌آور خانه بود، هم لات بود، هم دعوایی بود، هم عضلانی بود و هم رفیق‌باز بود؛ تاکشی و واکاشی‌ زوما رو می‌ذاشت رو چشماش. از اون سمت سوباسا چی؟ یه بچه ننه که همش می‌گفت من پام درد می‌کنه و تو رو خدا تکل نزنین. تازه اسم شوت کاکرو ببرآسا بود، طرف می‌رفت وسط دریا!