شفقنا رسانه- مهرداد خدیر می گوید: انتخاب مدیر یک روابط عمومی به عنوان مدیر یک رسانه دولتی اقدامی در راستای تقویت آن رسانه نیست چراکه ما چهره های رسانه ای کاملاً حرفه ای، موجه و مقبولی داریم که اگر در ترکیب هیات امنا، هیات مدیره، سردبیر، دبیر و… حضور داشته باشند به خاطر حفظ پرستیژ خودشان هم که شده نمی گذارند رسانه از مسیر حرفه ای خود خارج شود.

مهرداد خدیر، روزنامه نگار با اشاره به عملکرد رسانه های دولتی و حاکمیتی در کشور، به شفقنا رسانه می گوید: تعبیر رسانه دولتی در ذات خود پارادوکسیکال و متناقض است چون عملاً افرادی که در آن دستگاه مشغولند نمی توانند فعالیت حرفه ای رسانه ای انجام دهند و بیشتر به یک دستگاه تبلیغاتی و نهایتاً سایت تبدیل می شوند. البته من مشکلی با تارنما و سایت به عنوان معرف فعالیت یک دستگاه ندارم اما ایراد اینجاست که به نام رسانه از بودجه های کلانی برخوردار شوند و خروجی شان هم موقعیت رسانه را در داخل تقویت نکند.

او ادامه می دهد: عملکرد الان رسانه هایی چون ایران، همشهری و… نه تنها به اعتماد مردم نسبت به رسانه کمک نمی کند بلکه چون بعد از تغییر دولت و شهردار، مدیران و گرایش و رویکرد این روزنامه ها هم تغییر می کند، به تعبیر دکتر فاتح؛ بنیانگذار ایسنا چنین رویکردی این رسانه ها را تبدیل به عروس هزار داماد کرده است و این برای مخاطب بیرونی بسیار زننده و غیرقابل توجیه است.

خدیر تاکید می کند: اگر آرشیو روزنامه های ایران، همشهری و… را نگاه کنید، متوجه می شوید بعد از تغییر دولت، شهردار و… مواضع  آن ها کاملاً تغییر می کند و این به اعتماد مخاطب لطمه می زند. این اتفاق در روزنامه اطلاعات و کیهان، یکبار و آن هم زمان انقلاب اسلامی رخ داد. البته این دو روزنامه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی درحالی که از مالکان سلب مالکیت شده بود ولی مدیریتِ به نسبت ثابتی داشتند. بنابراین من از اساس، تعبیر رسانه دولتی را متناقض می دانم، هرچند با اختصاص بودجه به رسانه به مدلی که جهاد دانشگاهی و یا خانه کارگر در اختیار ایسنا و ایلنا قرار می داد، مشکلی ندارم.

او انتقاد می کند: این تعدد که رسانه های برخودار از بودجه های دولتی، فعالیت می کنند و همپوشانی دارند و موجب گسترش اقبال مخاطبان به رسانه های داخلی نیستند را پدیده عجیب و غریبی در وضعیت رسانه ای خود می دانم.

این روزنامه نگار در بیان مهمترین ویژگی مدیران رسانه، بخصوص رسانه های دولتی و حاکمیتی می گوید: این مدیران باید حرفه ای باشند و عملکردی همانند یک رسانه حرفه ای داشته باشند. به عبارتی رسانه به دنبال کشف واقعیت و تولید خبر است. شما وقتی به سایت ریاست جمهوری و سایت قوه قضاییه که مراجعه می کنید انتظار ندارید خبرهای مربوط به هر حوزه ای را پوشش دهند و دنبال موضع رسمی هستید. البته همین رسانه ها هم اگر بخواهند حرفه ای برخورد کنند، می توانند کما اینکه در مواقعی که وزارت کار کاملاً گرایش به خانه کارگر داشت ما شاهد استقلال خبرگزاری ایلنا بودیم.

خدیر ادامه می دهد: انتخاب مدیر یک روابط عمومی به عنوان مدیر یک رسانه دولتی اقدامی در راستای تقویت آن رسانه نیست چراکه ما چهره های رسانه ای کاملاً حرفه ای، موجه و مقبولی داریم که اگر در ترکیب هیات امنا، هیات مدیره، سردبیر، دبیر و… حضور داشته باشند به خاطر حفظ پرستیژ خودشان هم که شده نمی گذارند رسانه از مسیر حرفه ای خود خارج شود.

او می گوید: به عنوان مثال روزنامه ایران در زمان مرحوم هاشمی رفسنجانی اگرچه انتظار می رفت که گفتمان سازندگی را کامل پیش ببرد ولی با حضور افرادی چون دکتر بهروز بهزادی، این روزنامه رویکرد حرفه ای خود را در پیش گرفت  و سرویس های متعددی چون؛ حوادث، اجتماعی و… راه انداخت. در آن زمان دولت به دنبال تبلیغ زیاد از حد خود و تخریب دیگران نبود (مسئله ای که بعدها رایج شد).  اگرچه این رسانه ها باید از گفتمان مختص خود حمایت کنند ولی ما عملاً امروز شاهد این هستیم که تبدیل به تریبون های اشخاص شده اند. شما اگر آرشیو روزنامه ایران و همشهری را مرور کنید متوجه می شوید در دوره ها و دولت های مختلف موضعشان تغییر کرده است. این اقدام به مخاطب می فهماند که این رسانه به عنوان مستقل و حرفه ای عمل نمی‌کند.

خدیر تاکید می کند: به عقیده من رسانه ای که متعلق به ارگان یا حزب و یا دستگاه خاصی است باید در بالای پیشانی اش بنویسد که به کدام نهاد وابسته است. درحالی که همه می دانند که فلان روزنامه به فلان نهاد مهم وابسته است ولی نه در شناسنامه و نه در پیشانی ذکر نشده است در چنین شرایطی خبرنگار هم تبدیل به کارمند آن رسانه می شود. این درحالیست که استقلال شغلی و امنیت حرفه ای خبرنگار باید حفظ شود لذا اگر به عنوان مثال خبرنگار قوه قضاییه بتواند در نقد حکمی مطلبی بنویسد، می توان آن را رسانه نامید در غیر این صورت تارنما یا سایت آن سازمان محسوب می شود.

با این اوصاف آینده رسانه های دولتی و حاکمیتی به چه سمتی می رود؟ خدیر می گوید: رسانه های دولتی، حاکمیتی و… با توجه به اینکه به شکل گسترده در حال پوشش اخبار هستند، ناخواسته سایت های خصوصی را تامین می کنند و از این جهت تهدیدی نیستند با این حال از جهت بودجه ای که صرف می شود و تاثیرگذاری که در منطقه ندارند از حیث رسانه ای نمی توانند جای رسانه ها را پر کنند ولی به رسانه های دیگر خوراک می دهند و می توانند مرجع و منبع باشند. به عنوان مثال اگر خبرگزاری قوه قضاییه نبود نمی توانستیم خیلی از اخبار این قوه را پوشش دهیم.

او ادامه می دهد: نکته مهم بعدی، نداشتن همپوشانی خبری است. در دوره مرحوم رئیسی خبرگزاری تسنیم، فارس، ایسنا، برنا، ایرنا و… همه یک موضع را داشتند. اگر ادغام می شدند کیفیت بالاتر می رفت بنابراین این تعدد و موازی کاری کمکی به رشد رسانه های دولتیمان نمی کند.