در عرض سه ثانیه، آژیر خطر در پایگاه فضایی باکلی در ایالت کلرادو به صدا درمی‌آید. سه دقیقه بعد، مشاور امنیت ملی با یک گوشی در دست وارد دفتر رئیس‌جمهور می‌شود؛ وزیر دفاع و فرماندهان ارشد ارتش از پنتاگون پشت خط هستند و اعلام می‌کنند که آمریکا هدف حمله قرار گرفته است.

اگر کلاهک هسته‌ای به واشنگتن اصابت کند، حدود دو میلیون نفر در همان لحظه خاکستر می‌شوند. حملات تلافی‌جویانه آمریکا میلیون‌ها نفر دیگر را در کره شمالی و شاید چین به کام مرگ می‌کشاند. روسیه نیز که از دیدن موشک‌های آمریکایی در مسیر آسیا وحشت‌زده شده، جنگ هسته‌ای خود را آغاز می‌کند.

اما این بار، به‌جای صدور فرمان حمله هسته‌ای، رئیس‌جمهور آمریکا سیستم دفاعی گنبد طلایی را فعال می‌کند. موشک‌های مستقر در مدار زمین، سلاح کره‌ای را در هوا از بین می‌برند. مردم آمریکا که بی‌خبر از این بحران هستند، صبح روز بعد هنگام خوردن برگه ذرت، ماجرا را از طریق اخبار دنبال می‌کنند.

البته این رویای دونالد ترامپ است. در ۲۷ ژانویه، او یک فرمان اجرایی صادر کرد تا آن را به واقعیت تبدیل کند. وزارت دفاع ایالات متحده اکنون در حال بررسی پیشنهادات مختلف برای عملی کردن این رویاست و انتظار می‌رود که در هفته‌های آینده بیانیه‌ای منتشر شود.

در ۱۷ آوریل گزارش شد که اسپیس‌ایکس، شرکت ایلان ماسک، به همراه شرکت تحلیل داده پالانتیر به مدیریت پیتر تیل و شرکت ساخت پهپاد آندوریل به مدیریت پالمر لاکی، جزو پیشتازان این برنامه هستند. هر سه غول سیلیکون‌ولی از حامیان اصلی حزب جمهوری‌خواه به شمار می‌روند: خواهر پالمر لاکی، جینجر، با مت گیتس، چهره شناخته‌شده جنبش دوباره آمریکا را سرافراز می‌کنیم (MAGA)، ازدواج کرده است.

ماسک مدعی شده که تمایلی به شرکت در این پروژه نداشته و در همان روز در توییتر خود نوشت: «اسپیس‌ایکس هیچ تلاشی برای شرکت در هیچ قراردادی در این زمینه نکرده است. اولویت ما تمرکز بر انتقال بشر به مریخ است. اگر رئیس‌جمهور از ما بخواهد که در این زمینه کمک کنیم، این کار را خواهیم کرد، اما امیدوارم شرکت‌های دیگر (به جز اسپیس‌ایکس) این کار را انجام دهند».

کمتر کسی معتقد است که ایلان ماسک در این پروژه مشارکت نخواهد کرد، حداقل در راه‌اندازی ماهواره‌هایی که برای تقویت شبکه نظارتی موجود، مورد استفاده قرار خواهند گرفت. گزارش‌ها حاکی از آن است که این شرکت‌ها اخیراً با مقامات ارشد دولت ترامپ و وزارت دفاع دیدار کرده‌اند تا طرح‌های خود را ارائه دهند.

طبق گزارش رویترز، این طرح شامل ساخت و پرتاب بین ۴۰۰ تا بیش از ۱,۰۰۰ ماهواره است که به دور زمین می‌چرخند و برای ردیابی موشک‌های دشمن مورد استفاده قرار می‌گیرند. علاوه بر این، ۲۰۰ ماهواره دیگر که به موشک‌های آمریکایی مجهز هستند، برای از بین بردن موشک‌ها در آسمان به کار گرفته خواهند شد.

فرمان اجرایی کاخ سفید خواسته تا «توانایی‌های لازم برای نابودی حملات قبل از پرتاب» ایجاد شود؛ به عبارتی دیگر، برخی موشک‌های فضایی برای نابود کردن موشک‌های دشمن، هنگام پرتاب از سکو، به کار گرفته خواهند شد.

ماهواره‌های زمین‌همگام یا زمین‌آهنگ (Geosynchronous satellites) که با سرعت کره زمین حرکت‌ کرده و عملاً در یک نقطه ثابت معلق می‌مانند، قادر هستند تا در بالای سر کشورهای دشمن مانند کره شمالی، روسیه و چین مستقر شده و قبل از اینکه موشک‌ها پرتاب شوند، آن‌ها را مورد هدف قرار دهند.

سایر موشک‌های فضایی می‌توانند موشک‌های دشمن را چند ثانیه پس از پرتاب نابود سازند. زمانی که سرعت موشک کم است، سوخت آن باعث می‌شود تا موشک به‌راحتی قابل شناسایی باشد. در این مرحله، منهدم کردن آن نسبتاً آسان‌تر خواهد بود.

کارشناسان می‌گویند نابود کردن موشک در مرحله میانه (زمانی که موشک در مسیر خود قرار گرفته اما هنوز به مقصد نرسیده) بسیار دشوارتر است. چرا که موشک با سرعتی حدود ۲۴۰۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند و تنها رادارهای زمینی (به جای ماهواره‌ها) قادر به شناسایی آن هستند.

نابود کردن موشک در مرحله نهایی، زمانی که با سرعت ۷ کیلومتر در ثانیه در حال نزدیک شدن به سمت هدف خود در زمین است، حتی سخت‌تر از شلیک مستقیم یک گلوله به سمت گلوله دیگر خواهد بود. علاوه بر مشکلات اجرایی، سوال بزرگ‌تر این است که چه کسی و چگونه باید این سیستم را مدیریت کند؟

البته ناگفته نماند که دونالد ترامپ، نخستین رئیس‌جمهوری نیست که به فکر طراحی یک گنبد عظیم برای محافظت از آمریکا در برابر تمام حملات دشمنانش افتاده است. در مارس ۱۹۸۳، رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا، طی یک سخنرانی از دفتر ریاست جمهوری، از برنامه خود برای دفاع استراتژیک صحبت کرد، برنامه‌ای که به گفته او برای حفاظت از آمریکا در برابر موشک‌های هسته‌ای شوروی ضروری بود.

جو بایدن، که در سال ۱۹۷۲ به مجلس سنای آمریکا راه یافت، از جمله افرادی بود که نسبت به این برنامه تردید داشت و بر این باور بود که برنامه «جنگ ستارگان» ریگان موجب آغاز یک رقابت تسلیحاتی خواهد شد و این پیشنهاد را «یکی از بی‌پرواترین و غیرمسئولانه‌ترین اقدامات در تاریخ دیپلماسی مدرن» اعلام کرد. در نهایت نیز بایدن به پیروزی رسید و برنامه ریگان در سال ۱۹۹۳ با پایان جنگ سرد کنار گذاشته شد