فیلم ترسناک فراطبیعی

می‌گویند انسان هرچیزی را نشناسد، از آن می‌ترسد و این، منطقی‌ترین و کوتاه‌ترین دلیل آورده شده برای توضیح وحشتمان از فراطبیعی است. وحشت از ناشناخته، وحشت فراتر از درکمان، همه به موضوعاتی تبدیل شدند که هنرمندان فراوانی سعی کردند آن را در کارهای خود به تصویر بکشانند. از ازجیسواف بکشینسکی بگیرید که نیم نگاهی انداختن به نقاشی‌هایش، رعشه به بدن آدم می‌اندازد تا داستان‌های اچ. بی. لاوکرفت که وحشت کیهانی را بهمان معرفی کرد. اما سینما چگونه توانسته فراطبیعی و وحشت از آن را به تصویر بکشاند؟ چه آثار درخشانی در این زیرژانر وجود دارند؟ همراه ویجیاتو باشید تا نگاهی به بهترین فیلم های ترسناک فراطبیعی بیاندازیم.

Lamb

گاهی اوقات وحشت به سراغ بخش‌هایی از ذهن آدم رفته و سپس چنان آن را با فولکلور ترکیب کرده که نتیجه اثر، فیلمی همانند Lamb می‌شود. اثری که به لطف جریان داشتن داستانش در ایسلند، از همان اول فضای سرد و تاریکش شما را درون خود می‌بلعد و بیرون آمدن از آن کار راحتی نیست. حتی موجود عجیب غریب ما که قاعدتاً باید بامزه باشد، شما را به وحشت می‌اندازد. Lamb با داشتن چهره‌های مشهوری از جمله نومی راپاس به عنوان بازیگر و بلا تار به عنوان کارگردان، یکی از خاص‌ترین و بدیع‌ترین آثار ترسناکی است که می‌توانید تماشا کنید.

ماریای (نومی راپاس) غمگین به همراه اینگوار کم‌حرف، سعی دارند کمر خود را زیر فشار سنگین کار در دام‌داری‌شان سالم راست کنند و در همین حین، درگیر غم بزرگی نیز هستند. اما روزی، اتفاقی عجیب می‌افتد و این زوج، دارای بچه‌ای سالم اما غیرمعمولی می‌شوند. وقتی که برادر مشکل‌دار اینگوار (هیلمر اسنار گوانسن)، پتور (بیورن هلینر هارالدسون) از راه می‌رسد، کودک این زوج را تهدید به مرگ می‌کند و به دنبال این قضیه، ماریا و اینگوار سعی می‌کنند به هر قیمتی که شده از کودکشان مراقبت کنند.

نقد این اثر را می‌توانید از اینجا بخوانید.

The Medium

اثری ترکیب شده از المان‌های زیرژانر تصاویر پیدا شده و فراطبیعه. نا هونگ-جین که سابقه نویسندگی و کارگردانی فیلم شاهکار The Wailing را دارد، از نویسندگان این اثر بوده و پیسانتاکان بعد از فیلم موفق Shutter،‌ پس از مدت‌ها توانست یک اثر شاهکار ترسناک خلق کند. چیزی شوم و ترسناک در The Medium جریان دارد و فیلم با ریتم تندش، سفری به درون مرز بین خرافات و واقعیت آغاز می‌کند و با پایانی شوکه کننده، شما را حیرت زده رها می‌کند. مهم‌تر از همه، فیلم شما را به همراه شخصیت‌های درون داستانش به چالش کشانده و به جایی می‌رسید که دیگر دروغ را از راست،‌ واقعیت را از خیال نیز تشخیص نمی‌دهید.

گروهی مستندساز تصمیم می‌گیرند که روزانه، زندگی نیم (ساوانی اوتوما)، جنگیری معروف، را ضبط کنند. او باور دارد روحی مهربان به نام با یان او را تسخیر کرده و گروه می‌خواهند حقیقت پنهان را به تصویر بکشانند. روزی، مینک (ناریلیا گلمونگکپلک)، از آشنایان نیم، شروع به نشان‌ دادن نشانه‌هایی مبهم کرده و نیم باور دارد که این روح در حال حلول در بدنش است. اما رفته رفته، مینک شروع به کارهایی کرده که هیچ شباهتی به تسخیر شدن توسط روحی مهربان ندارد.

I Saw the TV Glow

گاهی اوقات وحشت اصلی، خود انسان و ذهنش است. اینکه می‌بیند خاطراتش می‌توانند بارها و بارها او را فریب دهند و نداند دقیقاً در چه جا و مکانی زندگی می‌کند! چیزی که به ما کمک می‌کرد که وحشت را درک کنیم، خودش به عامل وحشتمان تبدیل می‌شود. I Saw the TV Glow درباره همین وحشت از نوستالژی و هویت یابی است و با فضای سورئال خاصش و فضاسازی عجیبش (همانند ترندهای اینترنتی weirdcore و dreamcore) تصویری متفاوت از وحشت فراطبیعی را به مخاطبش نشان می‌دهد.

اوون (جاستیس اسمیت)، کودکی است که تنهایی و بی‌حوصلگی‌اش را با دیدن تلویزیون پر می‌کند. روزی با مدی (بریجت لاندی-پین) آشنا شده و نتیجه این آشنایی، دزدکی رفتن به خانه‌شان و دیدن سریالی به نام The Pink Opaque است. این سریال، دریچه‌ای برای فرار از روزمرگی برای این دو می‌شود و از همه مهم‌تر، آغازگر دوستی عجیبشان.

نقد این اثر را می‌توانید از اینجا بخوانید.

Talk to Me

Talk to Me یکی دیگر از فیلم‌های سینمای وحشت مدرن بود که توانست از تمام پتانسیلش استفاده کند. فیلم هم لحظات خنده‌دار و بامزه‌ای دارد و هم جامپ اسکیر و در نهایت،‌ به بررسی‌ای باارزش از آسیب‌های روانی تبدیل می‌شود. برادران فیلیپو ثابت می‌کنند که بله! می‌شود فیلمی را ساخت که هم سرگرم‌کننده باشد و هم تصاویری فراتر از درک انسان را به نمایش بگذارد.

گروهی از نوجوانان، دستی مصنوعی را پیدا می‌کنند که بر اساس خرافه‌ای، این قابلیت را دارد که شخص مد نظر را به روحی وصل و به او اجازه دهد که برای مدتی کوتاه بدنش را تحت اختیار بگیرد. میا (سوفی وایلد) به همراه برادرش، رایلی (جو برد)، از این دست استفاده کرده اما روحی که بدن رایلی را در اختیار گرفته، رهایش نمی‌کند و میا باید قبل از آنکه دیر شود، راهی برای حل این موضوع پیدا کند.

می‌توانید نقد اثر را از اینجا و بررسی نمادهایش را از اینجا بخوانید.

His House

بحث مهاجران، از موضوعاتی بوده که هیچوقت از داغ بودنش کم نشده و بسیاری از افراد بودند و هستند که سعی دارند با آزار رساندن به مهاجران، زندگی‌شان را بیش از پیش وحشتناک‌تر کنند!‌ His House سعی دارد نگاهی به این مسئله بیاندازد. فیلم نگاهی متفاوت به مبحث تراما می‌اندازد، به آن سختی‌هایی که گذرانده‌ایم و فکر می‌کنیم دیگر قرار نیست گریبان گیرمان شوند و ترکیب شدن این موضوع با مبحث مهاجرت اجباری، فیلم را به اثری با ارزش تبدیل کرده است.

زوج پناهنده‌ای سعی دارند که در خانه جدیدشان آرام بگیرند. در حالی که تلاش می‌کنند اتفاقات وحشتناکی که در سودان جنوبی جنگ زده را تجربه کردند، پشت سر بگذرانند، متوجه نیروی شوم درون خانه جدیدشان می‌شوند و حال باید دوباره آن اتفاقات را تجربه کنند.

Late Night With the Devil

بعضی از آثار ترسناک چنان خودشان را در زیرژانرهای خاصی جا می‌دهند که هم به آثاری خلاقانه تبدیل می‌شوند و هم هواداران خاص سینما آن را به یادماندنی می‌نامند. Late Night With the Devil ترکیبی از آن آثار ترسناک آنالوگ و تصاویر پیدا شده است که با خلق فضایی بسیار نزدیک و شبیه به تلویزیون دهه هفتاد، بیننده را به تجربه‌ای نو و بدیع دعوت می‌کند. جنگیری به صورت زنده در تلویزیون، حقیقتاً که ایده سرگرم کننده‌ای است!

جک دلروی (دیوید دستمالچیان) که روزی از مجریان موفق تلویزیون بوده، ریتینگ برنامه‌هایش پایین آمده و تا مرز شکست می‌رود. برای نجات دادن خودش، در هالووین تصمیم می‌گیرد که یک برنامه به شدت خاص و نو را راه بیاندازد که خودش را نجات بدهد. برنامه‌ای که باعث می‌شود نیروی شومی گریبان‌گیر او و تمامی بینندگان و عوامل برنامه شود.

نقد این اثر را می‌توانید از اینجا بخوانید.

Noroi

می‌توان گفت که Noroi از آن آثاری است که باور کردن فیلم نبودنش، سخت است!‌ اثری با ریتم آرام و جست و گریزش به دیگر برنامه‌های تلویزیونی، این احساس را به شما می‌دهد که “واقعاً” در حال تماشای مستند نفرین شده‌ای هستید. اثری درخشان در زیر ژانر تصاویر پیدا شده، شما را به سراغ خرافات و موجودات فراطبیعی برده و قابلیت این را دارد در لحظاتی، از شدت عجیب بودن اتفاقات شما را دست به دهان بگذارد و با پایانی شوکه کننده، همیشه در ذهنتان باقی بماند.

ژورنالیست حوزه موضوعات فراطبیعی، بعد از تهیه آخرین مستندش ناپدید می‌شود. مستندی که درباره نفرینی خاص است که زندگی چند نفر را تحت شعاع خود قرار داده و کوبایاشی (جین موراکی)، راهی افشا کردن راز پشت این نفرین می‌شود و متوجه می‌شود که این نیرو، از آنچه فکرش را می‌کرد شیطانی‌تر است.

Carnival of Souls

زمان در سینما ارزش زیادی دارد و بسیاری از فیلم‌های معروفی که می‌شناسیم، به لطف همین زمان جایگاه خود را در تاریخ این هنر پیدا کردند. Carnival of Souls تجربه‌ای نو بود. تجربه‌ای که تا آن زمان کسی در سینمای وحشت آن را تصویر نکشیده بود. اولین و آخرین کار هاروی به منبع الهام باارزشی برای دیگر کارگردانان و فیلمسازان سینما تبدیل شد. به هر حال، درباره فیلمی حرف می‌زنیم که دریچه‌ی جدیدی را نسبت به داستان ارواح باز کرد! پس قطعاً لیاقت قرار گیری در فیلم‌های کالت را دارد.

مری هنری (کندیس هیلیگاس) در حال لذت بردن از گردش در ماشین به همراه دو دوستش است. آنان به مسابقه ماشین‌رانی دعوت شده و در پی این مسابقه، از پل سقوط می‌کنند. از این حادثه، تنها او زنده می‌ماند و دیگر دوستانش غرق می‌شوند. بعد از ریکاوری، مری قبول می‌کند که در کلیسای شهری جدید کار کند و در آنجا، با چیزی شبح مانند رو به رو شده و متوجه می‌شود حال باید با شیاطین گذشته‌اش گلاویز شود.

The First Omen

فرنچایز The Omen پس از اولین فیلمش، گرفتار نفرین دیمن شد و دیگر اثر قابل قبولی را نتوانست عرضه کند. اما The First Omen پس از سال‌ها این طلسم را شکست و تجربه‌ای نو و متفاوت با دیگر فیلم‌های این سری محسوب می‌شود. استیونسن در اولین تجربه سینمایی‌اش، اثری ساخته که آن حس شیطانی در لحظه به لحظه‌اش حس شده و وحشت صرفاً به یک سری سکانس شوکه کننده خشن محدود نشده است. اثری که از لحاظ درخشان بودن، چیزی کم از فیلم اصلی ندارد.

زن آمریکایی جوانی به رم فرستاده می‌شود تا زندگی جدیدش را در کلیسا آغاز کند. اما او با تاریکی ناشناخته‌ای رو به رو می‌شود، تاریکی‌ای که تمامی ایمان و اعتقادش را به چالش می‌کشاند. در ادامه، او از توطئه‌ای شیطانی خبردار شده: قرار است به طریقی شیطان را در قالب انسانی به زمین بیاورند.

Suspiria

می‌توان بحث حسابی و طولانی سر بهتر بودن نسخه گواداگنینو یا آرجنتو راه انداخت، اما Suspiriaی گواداگنینو به مثابه مصرف مخدری و رفتن به جهان ناشناخته‌ای است. اثری که خشونتش بر روی آن سنگینی کرده و انگار نیرویی فراطبیعی در دوربین جای گذاری شده که تمامی این اتفاقات را به هم وصل می‌کند. موسیقی مدهوش کننده تام یورک را هم به قضیه اضافه کنید و بفرمایید! اثری ترسناک که در آخرین لحظاتش دست کمی از کابوس ندارد و یکی از دست کم گرفته شده‌ترین فیلم‌ها در سینمای وحشت است.

سوزی بنیون (داکوتا جانسن)، زن جوان آمریکایی است که به یکی از مشهورترین مدارس آموزش باله جهان، مارکوس تانز کمپانی به برلین سفر می‌کند. در اولین روزش، خبر می‌رسد یکی از دانش‌آموزان اخراجی مدرسه به قتل رسیده است. در حالی که سعی دارد با عدم اعتمادش به مدرسه کنار بیاید،‌ سارا (میا گاث) می‌گوید که آن دانش آموز، پس از فهمیدن رازی ترسناک درباره مدرسه به قتل رسیده است.

The Innocents

همچنان شک و شبهه‌های زیادی درباره The Innocents باقی مانده و انگار، شما همانند شخصیت اصلی فیلم سعی دارید هرجور شده گره‌ها را باز کنید اما پس از هر گره، با گره جدیدی رو به رو می‌شوید!‌ فیلمی که به شدت احساس پارانویای شما را تقویت کرده و حتی پس از اتمامش، نمی‌گذارد که قضاوتی مطمئن درباره اتفاقاتش داشته باشید. همه این موارد می‌توانند به نقاط ضعف فیلم تبدیل شوند، اما در این اثر خبری از این حرف‌ها نیست و در عوض، با یک اثر گاثیک تکرار نشدنی طرف هستیم.

در دوره ویکتوریایی انگلستان، پرستاری به نام خانم گیدنز (دبورا کار)‌ مسئول مراقبت از فلورا (پاملا فرانکلین) و مایلز (مارتین استفن) می‌شود. بعد از ورودش به عمارت، خانم گیدنز این احساس را دارد که روح سرپرست و پیشخدمت قبلی این خانواده، کودکان را تسخیر کرده است.

A Tale of Two Sisters

A Tale of Two Sisters از آن آثاری است که مدام گولتان می‌زند! فیلم پر از جامپ اسکیرهایی است که به معنای واقعی کلمه می‌توانند شما را سکته دهند و در کنارش،‌ داستانی ترسناک و ناراحت کننده‌ در جریان است که می‌تواند حالتان را بد کند. اما هرچه داستان جلوتر می‌رود،‌ تصویر واضح‌تری را شاهد هستید که فراموش کردنش کار سختی است. اثری که به زیبایی روح و روان نابود شده انسانی را به تصویر کشیده و نیم نگاهی نیز به مفهوم خانواده می‌اندازد.

بعد از گذراندن زمانی در تیمارستان، دو خواهر که به شدت همدیگر را دوست دارند به خانه‌شان برگشته و حال باید با پدر مهربان و نامادری نامهربانشان سر کنند. در حالی که این دو سعی دارند راهی برای تحمل کردن نامادری بی‌رحمشان پیدا کنند، متوجه حضور روحی شیطانی در خانه می‌شوند که قصد دارد آنان را اذیت کند.

نقد این اثر را می‌توانید از اینجا بخوانید.

The Devil’s Backbone

قبل از Pan’s Labyrinth، دل تورو با The Devil’s Backbone سعی کرد آن تنفرش نسبت به جنگ را نشان بدهد. فیلمی که اسمش هم رعشه به تن انسان می‌اندازد (!) همانقدر که پر از لحظه‌های خشن و گاهاً غیرقابل تحملی است، همانقدر هم امیدبخش است. در کنار وحشت و ارواحی که در فیلم پرسه می‌زنند، غمی در بین شخصیت‌ها جریان دارد که گریبان گیر شما هم می‌شود و در نهایت، دل تورو هم می‌تواند کاری کند که اشک بریزید و بعد از اشک ریختن جیغ بزنید!

اسپانیا، سال ۱۹۳۹. کارلوس،‌ یتیمی رها شده است که به یتیم خانه‌ای فرستاده می‌شود. پدر او برای آزادی کشته شده و مسیر برگشتی هم برایش وجود ندارد. کارلوس که سعی دارد خودش را در این محیط بی‌رحم تطابق دهد و زنده بماند، متوجه می‌شود که ارواحی مرموز در این یتیم خانه وجود دارند.

Crimson Peak

دل تورو با Crimson Peak هم اثری شخصی با سبک گاثیک برای خودش ساخته و هم هدیه‌ای است برای هواداران این سبک. فیلم سعی دارد سر از فراطبیعت در بیاورد و به این سوال معروف پاسخ دهد:‌ آیا ارواح وجود دارند؟ دل تورو به خوبی توانسته آن حال و هوای گاثیک را در فیلمش اجرا کند که صرفاً برچسب اسمش به کارش نخورد و در کنارش، یک عاشقانه پرتنش را هم تقدیم مخاطب می‌کند.

در دوره ویکتوریایی، ما ادیت کوشینگ (میا واشیکوفسکا) را دنبال می‌کنیم. کسی که مادرش را در کودکی از دست داده اما همچنان، مادرش مراقب او است. او عاشق غریبه مرموزی به نام سر توماس شارپ (تام هیدلستون) شده و سپس با هم ازدواج کرده و در کنار خواهرش، لوسیل شارپ (جسیکا چستین) زندگی جدیدش را شروع می‌کند. اما درون خانه، نیروی شومی در جریان است که ادیت آرام آرام متوجه آن می‌شود.

The Witch

حول و حوش سال ۲۰۱۵ بود که بسیاری از آثار وحشت قطع امید کرده بودند و باور داشتند دیگر اثر خوبی در این ژانر تولید نمی‌شود. The VVitch یا The Witch، اثری بود که اگر آن را غافلگیرکننده‌ترین فیلم ۲۰۱۵ بنامیم هم حرف اشتباهی نزده‌ایم. فیلمی تنیده شده با خرافات و جادوگری، با جدال بین خر و شر و در نهایت، خلق یکی از خفه‌کننده‌ترین فضاهای فیلم‌های ترسناک. وحشت از فراطبیعت در این فیلم به شدت حس شده و مخاطب همانند شخصیت‌ها، هر لحظه منتظر مصیبت بعدی است،‌ اما از درجه ترسناک بودنش خبری ندارد.

نیو انگلند، سال ۱۶۳۰. خانواده‌ای تصمیم می‌گیرند به دل طبیعت رفته و شهر را ترک کنند تا بتوانند به بهترین شکل ممکن، زندگی خود را وقف پرستش عیسی مسیح کنند. وقتی که پسر تازه متولد شده‌شان به طرز مرموزی ناپدید می‌شود،‌ نیروی شومی به آرامی تک تک اعضای خانواده را تعقیب کرده و زندگی‌شان را تبدیل به جهنم می‌کند.

Doctor Sleep

وقتی که خبر دنباله The Shining اعلام شد، بسیاری باور داشتند قرار است اثر بدی به قصد دزدیدن پول مخاطبان و عرضه داستانی بد برای یکی از بهترین آثار جهان اکران شود. اما حضور اسامی همانند مایک فلاناگان، یوان مک‌گرگور و ربکا فرگوسن باعث شد گارد مخاطبان پایین بیاید. در نهایت، Doctor Sleep به اثری تبدیل شد که تمام سعیش را کرده به متن داستان کینگ وفادار باشد و فلاناگان توانسته به خوبی داستان دن تورنس را تمام کند و یکی از بهترین دنباله‌های سینمایی (و حتی بهترین اثر سینمایی‌اش)‌ را خلق کند.

مدت‌ها است که از اتفاقات هتل اورلوک گذشته، اما دن تورنس (یوان مک‌گرگور) همچنان نتوانسته با عواقب آن کنار بیاید. در حالی که زندگی‌اش چندان جالب نیست و تصمیم می‌گیرد زندگی‌اش را بهتر کند. او که همچنان قدرت “درخشش” را دارد، به سراغ انجمن الکلی‌های بی‌نام رفته و سعی می‌کند به دیگران کمک کند. به دنبال این تغییرات، متوجه می‌شود که همچنان هتل اورلوک و گروهی شیطانی، به دنبال او هستند و البته، باید ابرا استون (کایلی کوران) را نجات دهد.

Evil Dead II

منصف باشیم، فیلم بدی در فرنچایز Evil Dead وجود نداشته و هر اثری در بدترین حالت توانسته آن خشونت افسارگسیخته را به تصویر بکشاند. اما این Evil Dead II بود که گروتسک بودن خاص فرنچایز را تعریف کرد. اثری که بیشتر از آنکه دنباله‌ای باشد،‌ بازسازی نسخه اول است و با سکانس‌های گاه سورئال و گاه بی‌رحمش، مخاطب را در وضعیت ذهنی‌ای قرار داده که همانند شخصیت اصلی نمی‌داند وحشت زده شود یا از این همه دیوانگی بخندد!‌ سم ریمی استاد بازی با دوربین و خلق لحظات کمدی اما ترسناک است و در این اثر،‌ ثابتش می‌کند.

اشلی ویلیامز (بروس کمپبل) و دوست دخترش،‌ لیندا (سارا بری) به کلبه‌ای در دل جنگل می‌روند تا تعطیلاتشان را در آنجا بگذارنند. پس از کشف نواری مرموز که پروفسوری در آن، درباره کتابی شیطانی حرف می‌زند،‌ نیرویی شیطانی آزاد شده و این دو را به مرز جنون می‌رساند.

Ju-on: The Grudge

The Grudge از آن آثاری است که اگر کسی فیلم را ندیده یا از داستانش خبر ندارد، قطعاً حداقل یک بار عکس ارواح و تکه‌هایی از صحنه‌های ترسناکش را دیده است. اثری که باعث شد وحشت آسیای شرق بیش از پیش معروف شود و شهرت جهانی بیشتری پیدا کند. فیلمی که دقیقاً مختص این فضا است: پرده‌ها کشیده، چراغ خاموش و همه صداهای اضافه در پایین‌ترین حد ممکن. اثری که می‌داند چطور بترساند و حقیقتاً، خوب هم می‌ترساند!

ریکا نیشیما (مگومی اوکینا)، کارمند داوطلب تامین اجتماعی، ماموریت دارد که از خانواده‌ای بازدید کند. بعد از بازدید از آن خانه، او توسط دو روح شوم تعقیب می‌شود: کایاکو (تاکاکو فوجی)، زنی که بی‌رحمانه توسط شوهرش کشته شد و پسرش، توشیو (یویا اوزکی). هرکسی که از آن خانه بازدید یا در آن زندگی کند، کشته یا ناپدید می‌شود.

می‌توانید نقد این اثر را از اینجا بخوانید.

The Orphanage

در سال ۲۰۰۷، مردم فیلم The Orphanage را اثری غیرمنتظره خطاب می‌کردند. بایونا به عنوان یکی از شاگردان دل تورو شناخته می‌شد و به همین خاطر،‌ فشار زیادی روی اولین اثرش بود و توانست از زیر این فشار به سلامت بیرون بیاید. فیلمی که با جهان فانتزی ترسناک و مور مورکننده‌اش، داستانی متفاوت از ارواح را به تصویر کشانده که در لحظاتی نیز شبیه آثاری همچون The Innocents است و آرام آرام، مخاطبش را می‌ترساند و ناراحت می‌کند. چیزی که بالاترین هدف فیلمی ترسناک است!

لارا (بلن روئدا) خاطرات خوشی از کودکی‌اش در یتیم‌خانه دارد. او همسرش را قانع کرده تا یتیم‌خانه را خریده و آن را به مکانی سالم و امن برای کودکان تبدیل کند. آنان به آنجا می‌روند و روزی، فرزند به سرپرستی گرفته شده‌اش، سایمون (راجر پرنسپ) گم می‌شود. سایمون به شدت مریض است و پس از چند ماه گم شدن و پیدا نشدن اثری از او،‌ احتمال می‌دهند که هم اکنون او مرده است. لارا که به شدت غمگین شده، متوجه حضور ارواحی می‌شود. ارواحی که می‌توانند (یا شاید هم نتوانند)‌ او را به سایمون برسانند.

Drag Me to Hell

آیا تا به حال شغل کارمندی داشته‌اید؟ آیا تا به حال مجبور شده‌اید که دست رد به خواسته ارباب رجوع بزنید؟ Drag Me to Hell این قضیه را به کابوسی تبدیل کرده و با اینکه باز هم پر از ایده‌های دیوانه‌وار و عجیب سم ریمی است، اما می‌تواند کاری کند که دیگر دست رد به خواسته ارباب رجوع نزنید! از همه مهم‌تر اینکه پایان فیلم به شدت شوکه کننده و عجیب است که آن را به عنوان یکی از به یادماندنی‌ترین پایان بندی‌های سینمای وحشت می‌دانند.

کریستین براون (آلیسون لومن) کارمند بانکی است که در زندگی‌اش، نگرانی کم ندارد. او در تلاش است که هرجور شده، ترفیع رتبه بگیرد و رابطه‌اش را با دوست پسرش بهتر کند. برای اینکه به رئیسش نشان بدهد که از خودش ضعف نشان نمی‌دهد، التماس‌های پیرزنی را برای لغو مصادره خانه‌اش را رد می‌کند. به دنبال همین قضیه، پیرزن او را نفرین کرده و حالا در کنار تمامی این نگرانی‌ها،‌ باید نفرین پیرزن را باطل کند.

Devil

آسانسور بدون شک یکی از بهترین اختراعات بشر است. چه چیزی بهتر از آنکه یک دکمه بزنید و در عرض چند ثانیه به بالاترین طبقه یک ساختمان برسید. اما از طرفی، نمی‌توانید وحشت گیر کردن ناگهانی در آن را هم نادیده بگیرید! از طرفی، Devil به همین وحشت پرداخته و البته، به این ترس کلاستروفوبیکی تکیه نکرده و داستانی متفاوت را روایت می‌کند. ام. نایت شیمالان هم از نویسندگان فیلم است، پس خودتان را برای یکی دو پیچش آماده کنید!

در فیلادلفیا، کارآگاه بودن (کریس مسینا) همچنان عزادار مرگ همسر و فرزندش است. وقتی که کسی از آسمان خراشی به پایین می‌افتد، بودن برای تحقیقات به آنجا فرستاده می‌شود. در همین حین، پنج غریبه در آسانسور آن ساختمان گیر می‌افتند. حال کارآگاه بودن است و یک دوربین مدار بسته و نبود هیچ راه ارتباطی با افراد گیر افتاده. زمان به سرعت دارد سپری می‌شود و او باید راهی برای نجات دادنشان پیدا کند.

The Blair Witch Project

سال ۱۹۹۹، بسیاری با این باور که سینمایشان قرار است تصاویر پیدا شده‌ای را بر روی صفحه نقره‌ای پخش کند، پایشان را به سالن گذاشتند و به لطف حقه “بر اساس داستانی واقعی” وحشت زده رها شدند. The Blair Witch Project اتمسفری خفه‌کننده دارد و به نوع خودش هوشمندانه است. هوشمندانه زیرا ما هیچوقت عامل وحشت را نمی‌بینیم! نکته جالب دیگر این است که بازیگران فیلم تا سر حد ممکن در قرنطینه بودند، مبادا که از آن حس واقعی بودن فیلم کم شود. غم انگیز و ترسناک است، مگرنه؟

هتر، مایکل و جاشوآ تصمیم می‌گیرند سر از راه جادوگر بلیر در بیاورند. افسانه‌ای محلی که عامل وحشت مردم بوده و وقتی آنان در دل این ماجرا می‌روند، دیگر مرز واقعیت و خیال را گم کرده و باید به جای پیدا کردن جادوگر، خود را نجات دهند.

It Follows

اگر بگوییم It Follows از قدرنادیده‌ترین آثار ترسناک است، دروغ نگفته‌ایم. اثری که در زمان وحشت جامپ اسکیری، یکی از مور مورکننده‌ و مرموزترین آثار این ژانر شد و همچنان جایگاهش دست نخورده باقی مانده است. استعاره فیلم سریعاً قابل تشخیص است و از لحاظ خشونت نیز درجه بالایی دارد. فیلم به زیبایی موضوعش را مورد کاوش قرار داده و اگر دلتان اثری می‌خواهد که هم عمیق باشد و هم سرگرم کننده، این فیلم قطعاً برایتان به تجربه‌ای لذت بخش تبدیل خواهد شد.

جی (مایکا مونرو) نوزده ساله، سعی دارد از پاییزش لذت ببرد و همانند یک نوجوان زندگی کند. پس از بیرون رفتن و گشتن با پسری، متوجه می‌شود هیولایی در تعقیب او است. هیولایی که شکل ثابتی نداشته و هر بار، در بدن انسانی جدید خودش را ظاهر کرده و تا او را نکشد، آرام نمی‌گیرد.

Shutter

آر. آل. استاین داستان معروفی دارد به نام “بگو پنیر و بمیر!” که عامل وحشت آن، دوربین نفرین شده‌ای است. Shutter هم درباره دوربینی است که شاید نفرین شده نباشد، اما نفرینی به دنبال آن است و در عکس‌های گرفته شده با آن ظاهر می‌شود. فیلم درباره آن دقت‌های ناگهانی ما به پس زمینه تصاویر است، وقتی که متوجه سایه‌ای شوم می‌شویم و این حس را داریم که از روحی عکس گرفته‌ایم! فیلمی که درباره گذشته است و نشان می‌دهد به هر دری بزنید، باز هم بار گناهان گذشته آنقدر همیشه حی و حاضر است که خودش را در عکس‌های زمان حالتان ظاهر می‌کند!

وقتی که جین (ناتاورانوچ تونگمی) و تان (آناندا اورینگهام) با دختری تصادف و از روی او رد می‌شوند، با سرعت محل جرم را ترک می‌کنند. بعد از چند روز، سایه‌ای مرموز در تک تک عکس‌های تان ظاهر شده، سایه‌ای که آرام آرام زندگی‌اش را به‌هم می‌ریزد.

Grave Encounters

بعضی از فیلم‌ها اگر معروف یا شاهکاری در ژانر وحشت نباشند، سکانس‌های خاصی دارند که همان‌ها، جاودانه‌شان کرده‌اند و ‌تا دلتان بخواهد، Grave Encounters پر از سکانس‌های ترسناک گاه خشن و گاه کابوس‌وار است. اثری خاص در ژانر تصاویر پیدا شده که با تیمارستان رها شده ترکیب شده و همانقدر که ممکن است یک فیلم ترسناک عادی به نظر برسد، آن وحشت کلاستروفوبیکش آرام آرام به درونتان نفوذ کرده و به یکی از خاطره‌انگیزترین فیلم‌های ترسناک عمرتان تبدیل می‌شود.

گروه معروفی به نام Grave Encounters که کارشان تهیه تصاویر و مستند از مکان‌های تسخیر شده‌ است، به سراغ یکی از تیمارستان‌های بدنام و متروکه می‌روند. این گروه با اعضای مغرورش (که سرگروهشان از همه مغرورتر است!) بعد از وارد شدن به تیمارستان، متوجه می‌شوند نیرویی شوم آنان را نگه داشته و تمامی راه‌های فرار را برایشان بسته است.

The Babadook

It Follows تنها فیلم ترسناکی نبود که در سال ۲۰۱۴ دست کم گرفته شد و The Babadook نیز به آن پیوست!‌ اثری عمیق که وحشت به اعماق بدنتان نفوذ کرده و تصویری متفاوت از وحشت درون یک خانواده را به تصویر می‌کشاند. اثری که تم‌های روانشناختی قابل بحثی دارد و نگاهی جدید به ذهن کودکان و دیدن هیولاهای زیر تخت می‌اندازد. از همه مهم‌تر،‌ بابادوک هم‌اکنون به یکی از هیولاهای ماندگار سینمای وحشت تبدیل شده است!

مادر مجردی سعی دارد پسرش را پس از مرگ ناراحت کننده‌ی همسرش بزرگ کند. برای آملیا (اسی دیویس) دوست داشتن پسرش کار سختی بوده و مراقبت کردن از او، سخت‌تر. روزی، کتاب داستانی مرموز به نام بابادوک در خانه‌شان ظاهر شده و ساموئل (نوآه وایزمن) از او می‌خواهد آن را برایش بخواند. کتابی که هیولای داستان را در خانه‌شان ظاهر کرده و آنان را در تک تک مکان‌ها و لحظات تسخیر می‌کند.

The Empty Man

The Empty Man از معدود فیلم‌های ژانر وحشت است که آن وحشت کیهانی را به کامل‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده است. ما عملاً با چیزی طرف هستیم که فرای این جهان است و قرار نیست فیلم راهی برای درک و فهمیدنش به ما نشان بدهد و همین موضوع، اثر را چند برابر ترسناک‌تر کرده است. موضوع کالت با روحی شوم خارج از این زمان و مکان ترکیب شده و نتیجه، فیلمی شده که وحشتش آرام آرام شما را درگیر می‌کند و از ذهنتان بیرون نمی‌رود.

گروه کوهنوردی، بعد از آنکه یکی از اعضایشان با اسکلتی عجیب رو به رو شده، تک تک به ناپدید شده و آن شخص به کما فرو می‌رود. سال‌ها بعد، کارآگاهی بازنشسته، جیمز (جیمز بج دیل) باید دوباره به کار برگردد و سر از راز خودکشی گروهی از نوجوانان، قتل عضو گروه و گم شدن دیگر فرد گروه در بیاورد. در ادامه، او متوجه می‌شود موجودی شوم و خطرناک که این خودکشی‌‌ها و کشته شدن آن گروه کوهنوردی را به هم مرتبط می‌کند.

The Changeling

کاری که پیتر مداک در فیلم The Changeling انجام داده، بخشیدن هارمونی خاصی بین مالیخولیایی و وحشت‌زده کردن مخاطبش است. فیلم هرچقدر که آرام حرکت می‌کند، به موقع شما را شوکه می‌کند. حتی می‌توان گفت فیلم عجله‌ای برای ترساندنتان ندارد!‌ منتظر می‌ماند که آرام گاردتان را پایین بیاورید و سپس با توسعه داستانش و سکانسی ترسناک، شما را وحشت‌زده کند. همان داستان ارواح،‌ اما نه این بار ارواحی خبیث، بلکه ارواحی رنج دیده که در دنیا به خواسته‌هایشان نرسیدند.

موسیقی‌دانی به نام جان راسل (جورج سی. اسکات) زن و بچه‌اش را در تصادفی از دست می‌دهد. مدت‌ها می‌گذرد و جان همچنان عزادار است. به پیشنهاد دوستانش، خانه‌ای قدیمی را اجاره کرده تا بتواند در آنجا نت نویسی انجام دهد و موسیقی اجرا کند. اما به آرامی، متوجه می‌شود که از همان اول در این خانه تنها نبوده و آن را با روح کودکی، به اشتراک گذاشته است.

Jeepers Creepers

تا به حال به این فکر کرده‌اید که چه می‌شد اگر یکی از آن هیولاهای دوران کودکی‌تان یا آنانی که در شعرهایتان تکرار می‌کردید، واقعی بود؟ Jeepers Creepers به این سوال پاسخ داده و مطمئن باشید از جوابش خوشتان نخواهد آمد!‌ شاید فکر کنید دارم اغراق می‌کنم،‌ اما فیلم در واقع دهن کجی‌ای است به تمامی کلیشه‌هایی که در آثار ترسناک ریشه دوانده‌اند. آن‌ها را گرفته، بهشان زبان درازی کرده و کاری می‌کند در دلتان بخواهید که فیلم کلیشه‌ای شود،‌ اما هیولای جهنمی داستان از آنچه که فکر می‌کنید بی‌رحم‌تر است! پایان بندی فیلم، از لحاظ ترسناک بودن همانند گیلاس روی کیک است.

خواهر و برادری در راه برگشتشان به خانه، توسط کامیونی تعقیب شده و تصادف می‌کنند. این دو که سعی دارند نفسی تازه کنند و دوباره به راهشان ادامه دهند، متوجه می‌شوند هر لحظه امکان بازگشت دوباره کامیون و راننده وحشی‌اش وجود دارد. اما در ادامه، متوجه می‌شوند با چیزی متفاوت سر و کار دارند، چیزی که با عقل انسان جور در نمی‌آید.

The Birds

اُرنیتوفوبیا به معنای ترس از پرندگان است و اگر الآن با خودتان گفتید:”این دیگر چه فوبیای مسخره‌ای است!” باید بهتان بگویم که بعد از دیدن The Birds به این فوبیا دچار خواهید شد! این بار با چیزی مثل کوسه یا دایناسور سر و کار نداریم که ناگهان بهمان حمله کنند و هیچکاک، در این اثر اقتباسی‌اش (براساس داستان پرندگان دافنه دوموریه) یکی از موجودات بی‌آزار را تبدیل به کابوس کرده و کاری کند با طبیعتی که فکر می‌کنیم زیر و بمش را می‌شناسیم، غریبه کند.

ملانی دنیل (تیپی هدرن) دختری اجتماعی و پولدار است و عاشق وکیلی به نام میچ برنر (راد تیلور) می‌شود. به منظور تحت تاثیر قرار دادن او، به ساحل بودگا می‌رود. در آنجا، متوجه حملات گاه و بی‌گاه، اما لحظه‌ای از سوی پرندگان می‌شود، اما خبر ندارد در روزهای آینده، همین پرندگان و همین حملات بی‌دلیلشان قرار است به کابوس او و تعطیلاتش تبدیل شوند.

The Haunting

رابرت وایز، کارگردان بزرگ سینما، تصمیم گرفت به سراغ اثر درخشان شرلی جکسون برود و تمامی آن حس و حال “تسخیر عمارت هیل” را توانست در The Haunting جای بدهد. اثری که تنها درباره ارواح خبیث نیست و به روان و شخصیت‌ آدم‌ها نگاهی می‌اندازد. کار وایز در اثرش به قدری درخشان بوده که تاثیراتش همچنان در سینمای وحشت حس شده و به همین ترتیب، می‌توانیم بدون هیچ اغراقی، کارش را جاودانه بنامیم.

دکتر مارکوی (ریچارد جانسون) برای اینکه ثابت کند ارواح وجود دارند، به سراغ عمارت ترسناک و مرموز هیل رفته، جایی که آن را پناهگاه ارواح می‌دانند. وقتی که او با گروهش وارد عمارت می‌شوند، دیری نمی‌پاید که متوجه حضور ارواح می‌شوند. ارواحی که قصد دارند آنان را به بدترین شکل ممکن بکشند.

Candyman

تلفیقی از اسلشر و روحی خبیث، قاتل Candyman تنها با گفتن سه بار اسمش در آینه ظاهر شده و تا شما را نکشد،‌ پا پس نمی‌کشد!‌ تونی تاد با صدای مور مورکننده‌اش، یکی از قاتلین خاص سینمای وحشت را پدید آورد. اما داستان تنها به کشت و کشتارهای فجیع تکیه نکرده و داستانی دردناک و تفکر برانگیز درباره نژادپرستی ریشه دوانده در جامعه را روایت می‌کند و حتی می‌توان گفت، نگاهی پوچ‌گرانه به آن دارد،‌ اینکه شاید این چرخه خشونت هیچوقت قطع نشود.

هلن لایل (ورجینیا مدسن) سعی دارد تزش را درباره افسانه‌های محلی بنویسد. او قسمتی از شهر را بازدید کرده و درباره افسانه محلی شخصی قلاب به دست به نام کندی‌من (تونی تاد) خبردار می‌شود. کسی که برای ظاهر کردنش،‌ باید سه بار اسمش را جلوی آینه بگویی. هرچند، عاقبت این کار چیزی جز مرگ نیست. لایل که این افسانه را باور نکرده، سه بار اسم کندی‌من را جلوی آینه می‌آورد و متوجه می‌شود این عدم باورش، باعث آزاد شدن این نیروی شوم شده و تا کشته نشود، او آرام نمی‌گیرد.

Rosemary’s Baby

اثری که در سرتاسرش،‌ پارانویا به شدت قابل درک است و با همین وحشت از ندانستن چیستی عامل وحشت، ما را به جنون می‌رساند. در Rosemary’s Baby خبری از جامپ اسکیر یا خشونت افسار گسیخته‌ای نیست، بلکه انگار آن وحشت چنان درونی شده و ما در گوشه کنارمان، هر لحظه می‌توانیم حسش کنیم که لازم به نشان دادنش نیست! پولانسکی با Rosemary’s Baby توانست جلوه‌ای جدید به ژانر وحشت ببخشد و با پایان بندی معما گونه‌اش، فیلمش را برای همیشه در سینما جاودانه کرد.

رزماری وودهاوس (میا فارو) به همراه همسرش، بازیگری به مشکل خورده، به امید آغاز خانواده‌ای آرام به خانه‌ای جدید نقل مکان می‌کنند. بعد از دیدن رویایی عجیب، او متوجه می‌شود که حامله شده است. حال او به دیگران مشکوک شده که چرا همه نسبت به وضع او حساس شده‌اند؟ و چرا همسرش به آنان اجازه می‌دهد که راحت در وضعیتش دخالت کنند؟

The Cabin in the Woods

آیا فیلمی می‌تواند در عین احمقانه و خنده‌دار بودن، در لحظه‌ای تبدیل به حمام خون شود؟ The Cabin in the Woods ثابت کرد که بله، می‌شود! اثری که یکی از غیرمعمولی‌ترین پیچش‌های سینمای وحشت را دارد، با داستانی همانند Evil Dead شروع شده و هرچه از زمانش می‌گذرد، خونین‌تر و عجیب‌تر می‌شود. فیلمی که بارها و بارها شما را متعجب کرده و می‌توان گفت نه خودش را جدی می‌گیرد، و نه عامل وحشتش را! در واقع، فیلمی است که اصلاً جدی نیست، بلکه از قصد هجو و پارادوی‌ای از تمامی آثار وحشت سینما است.

گروهی از نوجوانان، تصمیم می‌گیرند برای تعطیلات به کابینی در دل جنگل بروند و لحظات خوشی را بگذرانند. هرچند، آنان عتیقه‌هایی را کشف می‌کنند که شیاطینی را احضار کرده و نوبت به نوبت، آنان را می‌کشند. اما تمامی ماجرا از این قرار نیست.

Constantine

متاسفانه آب ژانرهای ابرقهرمانی و ترسناک هیچوقت در یک جوب نرفت،‌ اما یک سری استثنا وجود دارد و Constantine از آن‌ها است. فیلمی که به لطف تصویرسازی خاصش از جهنم و ارواح ترسناک است و خود شخصیت کنستانتین (که کاریزمای شخصیتش با کاریزمای ریوز ترکیب شده) به فیلم هیجان خاصی نیز داده است. اثری که همچنان تماشایی بوده و خوب عمر کرده است و از همه مهم‌تر، در زمانی اکران شده که آثار سینمایی ابرقهرمانی توفیق چندان خاصی پیدا نمی‌کردند.

جان کنستانتین (کیانو ریوز) کارآگاهی در حوزه اجنه و ارواح است. آنجلا دادسون (ریچل ویز)‌ برای ثابت کردن اینکه خواهرش خودکشی نکرده،‌ از او کمک می‌خواهد. وقتی که شروع به بررسی مرگ ایزابل می‌کند، متوجه می‌شود که شیاطین سعی دارند راهی برای بازگشتن و نابودی زمین پیدا کنند و برای شکست دادنشان، باید مستقیماً با خود شیطان گلاویز شود

Hereditary

کاری که آری آستر توانست با Hereditary انجام بدهد، آنقدر مهم بود که اگر آن را نقطه عطفی در سینمای وحشت بنامیم،‌ اغراق نکرده‌ایم. اثری که هم از لحاظ روانشناختی آزارتان می‌دهد و هم پر از خشونت‌های خونین و جنسی افسارگسیخته‌ای است که با فیلمبرداری و کارگردانی مریض آستر ترکیب شده‌اند. Hereditary توانست داستانی غم‌انگیز را وحشتناک‌تر کرده و حس واقعی و روانی تراما را به پرده نقره‌ای بیاورد.

بعد از مرگ مادربزرگشان، خانواده‌ای سعی دارد با این فقدان کنار بیاید. همانطور که اعضای خانواده سعی دارند ریتم زندگی روزمره‌شان را حفظ کنند،‌ چارلی (میلی شاپیرو) متوجه اتفاقات عجیبی شده که انگار از دید دیگر اعضای خانواده دور است. در ادامه،‌ اتفاقات ناگوار یکی پشت سر دیگری رخ می‌دهند و تک تک افراد خانواده را به جنون می‌رسانند.

Carrie

Carrie از آن آثاری است که اگر خود فیلم را ندیده‌اید، سکانس‌های پرده سوم فیلم را حتماً بارها و بارها تماشا کرده‌اید! اقتباسی دلهره‌آور از رمانی به همین نام به نویسندگی استیون کینگ، به طرزی متفاوت اما قابل درک به موضوع زنانگی پرداخته و تصویری متفاوت از بلوغ را به تصویر کشانده است. تاثیرگذاری که فیلم در آن زمان داشته، به این دلیل بود که آن اعتقادات و باورهای زن ستیزانه را به شدت محکوم کرده و همین موضوع، آن را از فیلم ترسناک صرفاً خونین با تم فراطبیعی خارج کند. موضوعی که ردپای مدرن آن بعداً در آثاری همچون I’m Not Okay With This ظاهر شد.

چیزی به مراسم پرام نمانده و کری (سیسی اسپیسک) سعی دارد تا سر حد ممکن خودش را اجتماعی کند. اما هر بار توسط همکلاسی‌هایش مسخره و بارها توسط مادر سخت‌گیرش حرف می‌شنود. از سویی، نیرویی فراطبیعی بدن کری را تسخیر کرده که به او این قابلیت را می‌دهد هر زمانی که دلش خواست، دیگران را به شدیدترین شکل ممکن بکشد.

1408

حساب کنید که هتلی وجود دارد و یکی از اتاق‌هایش، این قابلیت را دارد که هم ارواح گذشته را نشانتان دهد و هم شیاطین درونتان را زنده کند. درونش می‌مانید؟ در 1408 که چنین اتفاقی افتاد!‌ اثری که اقتباسی از اثری به همین نام به نویسندگی استیون کینگ است و کینگ دوباره نگاهی جدید به هتل‌های تسخیرشده انداخته و آن را به مکانی برای بیرون کشیدن ترس‌های پنهانی و روانی انسان کرده و با آن، به مرور ذهن شخصیت اصلی‌اش پرداخته و او را به جنون کامل می‌کشاند.

مایک انسلین (جان کیوسک) از معروف‌ترین و برترین نویسنده‌های ژانر وحشت است. او روزی نامه‌ای دریافت کرده که به او می‌گوید تحت هیچ شرایطی، در اتاق 1408 هتل دلفین در نیویورک نماند. اما این اخطار، کنجکاوی‌اش را تحریک کرده و تصمیم می‌گیرد که خودش شخصاً این اتاق را بررسی کند. بررسی‌ای که می‌تواند آن شبش را به آخرین شب عمرش تبدیل کند.

The Omen

اگر دیدید مردم درباره فیلمتان یک سری افسانه می‌سازند و تشخیص راست و دروغ بودن قصه‌های فیلم و پشت صحنه‌اش غیرممکن است، می‌توانید بگویید اثری برای تمامی دوران‌ها ساخته‌اید! The Omen در وهله اول، فیلم ترسناکی است که عامل وحشتش گم است. فقط می‌دانید نیرویی شوم در گوشه و کنار داستان در حال پرسه زدن است و هر لحظه می‌تواند بلای جان یکی از شخصیت‌ها شود. همین تعلیق،‌ همین نیروی شوم مبهم، باعث شده با فیلمی رو به رو شویم که ما را به هر بچه‌ای بدگمان کند.

رابرت تورن (گرگوری پک) متوجه می‌شود که فرزند تازه متولد شده‌اش فوت کرده است. در بیمارستان، در حالی که او همراه با همسرش عزادار است، به او پیشنهاد می‌شود که فرزندی را به سرپرستی بپذیرد. این دو،‌ فرزندی را انتخاب کرده و با داشتن سودای زندگی‌ای بهتر،‌ به سمت خانه راهی می‌شوند. بعد از مدتی، همزمان با حضور فرزند خوانده‌شان، متوجه حضور نیرویی شیطانی و خطرناک می‌شوند

The Others

بعضی اوقات،‌ فیلم‌ها می‌توانند دیالوگ‌هایشان را حذف کرده و حتی به عنوان اثری صامت، تاثیرگذار باشند. The Others اتمسفر خفه‌کننده‌ای دارد، هر لحظه چیزی ترسناک و غیرعادی در گوشه و کنار خانه پرسه می‌زند و ریتم آرامی دارد. پایان بندی فیلم،‌ از آن لحظات شوکه کننده و غمگینی است که هیچوقت از ذهن مخاطب نخواهد رفت. شاید بتوان گفت The Others در صدر جدول غم‌انگیزترین فیلم‌های ترسناک قرار می‌گیرد و به زیبایی مرز بین جهان زندگان و مردگان را در هم می‌شکند.

در آخرین روزهای جنگ جهانی دوم،‌ گریس استوارت (نیکول کیدمن) در حال زندگی کردن با دو فرزندش در خانه‌ای دورافتاده است. فرزندان گریس بیماری عجیبی دارند: نباید به نور برخورد کنند. به دنبال این موضوع،‌ او قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای پیشگیری اتفاق ناگوار در نظر می‌گیرد. بعد از مدتی، متوجه حضور نیروهای بیگانه‌ای در خانه می‌شود،‌ نیروهایی که زندگی را برای او و فرزندانش مختل می‌کنند.

The Autopsy of Jane Doe

The Autopsy of Jane Doe از دو جهت فیلم ترسناکی است: اولاً ما شاهد یک کالبد شکافی هستیم و فیلم کاملاً با حوصله و دقت این کار را انجام داده، پس از لحاظ نشان دادن بریدن و بخیه زدن می‌تواند حال مخاطبین خاصی را بد کند! ثانیاً فیلم قرار است یه اثر ترسناک فراطبیعی باشد. پس باید هر لحظه منتظر یک سری اتفاقات عجیب غریب، ترسناک و حتی ناراحت کننده باشید. فیلمی که برخلاف مدت زمان کوتاهش، ریتم آرامی دارد و عجله‌ای برای ترساندنتان ندارد! فیلمی که برایان کاکس در آن پدر خوب و دوست داشتنی‌ای است، مگر چند بار این اتفاق می‌افتد؟!

جسد مرموز و عجیبی در صحنه جرمی، موجب گیج شدن پلیس‌ها و کارآگاه‌ها می‌شود. تامی (برایان کاکس) و آستین (امیل هریش)، پدر و پسری هستند که باید سر از راز این جسد در بیاورند و پلیس امید دارد به لطف این کالبد شکافی، سر از راز حضور این جسد در خانه دربیاورند. جسدی که حامل نیروی شوم و ترسناکی است.

A Nightmare on Elm Street

A Nightmare on Elm Street یکی از زشت‌ترین و حال به هم‌زن‌ترین قاتلای دنیای اسلشر را به مخاطبین سینمای وحشت معرفی کرد‌:‌ فردی کروگر. فیلمی که آرام آرام، مرز بین کابوس و واقعیت را برایتان درهم می‌شکند و هیچ لحظه‌ای در فیلم وجود ندارد که بتوانید با قطعیت بگویید که در حال دیدن اتفاقی واقعی هستید یا همچنان در کابوس شخصیت‌های گیر کرده‌اید. اثری درخشان در ژانر اسلشر که به این سوال پاسخ می‌دهد: چه می‌شد که هیولاهای کابوس‌هایمان به واقعیت درمی‌آمدند؟

در خیابان الم، نانسی تامپسون (هتدر لنگنکمپ) و دوستانش، توسط نیرویی شوم هنگامی که خواب هستند،‌ مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. نانسی باید هرچه سریع‌تر راهی برای نابودی فردی کروگر پیدا کند، قاتلی که در بدترین کابوسشان، یکی یکی آنان را به فجیع‌ترین شکل ممکن می‌کشد.

The Shining

The Shining را با این عنوان به یاد می‌آورند:‌ فیلمی که از زمان خودش جلوتر بود. وحشتی که در فیلم وحشتناک کوبریک وجود دارد،‌ نه از نوع جامپ اسکیر است و نه خشونتی افسارگسیخته. بلکه چنان آرام آرام مخاطبش را آزار می‌دهد و به لطف وسواس خاصش در جزئیات و کارگردانی، به ما این حس را می‌دهد که شاید همین الآن ما در هتل اورلوک باشیم و این ارواح، این نیروهای شوم، در گوشه کنار اتاقمان در حال پرسه زدن هستند! از همه مهم‌تر، کوبریک به خلق اثری ترسناک با اتمسفری خفه کننده بسنده نکرده و آنقدر نکته درون فیلم وجود دارد که باعث شده منتقدان سینما، بارها و بارها درباره پیام فیلم و کالبد شکافی پایانش مطلب بنویسند.

جک تورنس (جک نیکلسون) نویسنده‌ای است که به همراه خانواده‌اش، به هتل اورلوک می‌روند. نویسنده‌ی مشهور ما، در حال ترک الکل است و می‌خواهد به لطف این فرصت، دوباره در شغلش به اوج برسد. اما چیزی شوم درباره هتل اورلوک وجود دارد، چیزی که جک را به آرامی دیوانه کرده و خانواده‌اش را نیز به این جنون می‌کشاند. جنونی که ممکن است در آخر کسی جان سالم از آن به در نبرد.

Ringu

در این شکی نیست که بازسازی گور وربینسکی از این فیلم، یکی از بهترین نمونه‌های بازسازی محسوب می‌شود، اما Ringu اصلی یکی از خاص‌ترین آثار سینمای وحشت است. فیلمی که بیشتر از آنکه ترسناک باشد، مالیخولیایی است و اثر کارآگاهی مریض. فیلمی که بهمان خبر از روحی ترسناک می‌دهد و هر لحظه ممکن است از جایی در بیاید و شخصیت‌ها را بکشد و از همه مهم‌تر،‌ به اثری تفکر برانگیز درباره چرخه خشونت تبدیل می‌شود. صد البته، آن فیلم نوار معروف نیز به تنهایی آزاردهنده و ترسناک است، چی بهتر از این؟!

ریکو آساواکا (ناکاتو ماتسوشیما) درباره ویدئویی نفرین شده تحقیق می‌کند. هرکس که این ویدئو را تماشا کرده،‌ سپس به طرزی مشکوک و وحشتناک کشته می‌شود. او که به نظرش این شایعه و افسانه‌ای بیش نیست، متوجه می‌شود رازی شوم در این ویدئو نهفته است.

Poltergeist

بعد از اثر خشن و حال به هم زنش، توبی هوپر با همکاری استیون اسپیلبرگ تصمیم گرفت اثری هرچند در رده بندی PG،‌ اما ترسناک و انتقادی را بسازد. Poltergeist داستانی دارد که وحشت آن هم در متن وجود دارد و هم در زیرمتن و توانسته اثری سرگرم کننده اما تفکر برانگیز را خلق کند. بسیاری نیز معتقدند که یکی از ترسناک‌ترین سکانس‌های سینما در این فیلم وجود دارد! به هر حال، این هم ترکیبی دیگر از ارواح و تلویزیون است و می‌تواند این کار ساده را برایتان ترسناک کند!

خانواده‌ای متوجه حضور ارواح در خانه‌شان می‌شوند. در ابتدا، این ارواح رفتار دوستانه‌ای دارند و کارهایشان همانند حرکت دادن اجسام، تبدیل به سرگرمی برای خانواده می‌شود. اما پس از مدتی، از این رفتار دوستانه‌شان کاسته شده و شروع به وحشت‌زده کردن این خانواده می‌کنند.

Sinister

بعضی از فیلم‌های ترسناک هستند که در بیشتر اوقات، چیزی به جز وحشت‌زده کردن مخاطب ندارند. اکثریت هم شکست خورده‌اند، اما Sinister خیر! فیلمی که از همان تیتراژ چشمانمان را گرد کرده و کاری می‌کند بارها جلوی صورت خودمان را بگیریم و فیلم را متوقف کنیم. دریکسون نگاهی کلیشه‌ای اما خاص به موجودی فراطبیعی انداخته و گاهاً به شیوه‌ای خاص، دیوار چهارم را می‌شکند. انگار که شما قرار است قربانی بعدی این هیولا باشید!

نویسنده ژانر جنایی، الیسون اُزوالت (اتان هاوک)، به همراه خانواده‌اش به خانه‌ای نقل مکان می‌کنند. او متوجه می‌شود که اتفاقاتی وحشتناک در این خانه رخ داده‌اند، اما خانواده‌اش را باخبر نکرده و سعی می‌کند با بررسی نوارها و عکس‌های باقی مانده از این جرائم، کتاب بعدی‌اش را بنویسد. اما او نمی‌داند چه نیروی شومی را آزاد کرده، نیرویی که می‌تواند خانواده‌اش را به مرگ برساند.

Insidious

قبل از آنکه جیمز وان به سراغ Conjuring برود، همراه با رفیق شفیقش، لی ونل، یکی از بهترین آثار سینمای وحشت درباره خانه‌های تسخیرشده را ساخت: Insidious. فیلمی که از همان شروع تا پایانش، پر از ارواح و شیاطینی است که خودشان را پنهان کرده‌اند و منتظر فرصتی هستند تا ساکنان بخت برگشته خانواده را زهره ترک کنند! بله، شاید پیام خاصی پشت این اثر وجود نداشته باشد، اما چند جامپ اسکیر درجه یک و پایانی شوکه کننده دارد که آن را به یکی از بهترین آثار ترسناک تبدیل کرده است.

بعد از اینکه حادثه‌ای برای پسرشان در اتاق زیرشیروانی رخ می‌دهد، جاش و رنی لمبرت (پاتریک ویلسون و رز برن) تمام تلاششان را می‌کند که از پسر به کما رفته‌شان مراقبت کنند. اما متوجه می‌شوند که پسرشان فقط به کما نرفته و بلکه، توسط ارواحی تسخیر شده و ممکن است هر لحظه، به طور کامل روحش توسط آنان برای همیشه مورد آزار و اذیت قرار بگیرد.

The Wailing

هونگ-جین با The Wailing تصمیم گرفت نگاهی به تمامی زیرژانرهای وحشت بیاندازد و اثری است که هم زامبی دارد و هم ارواح و هم رگه‌هایی از فولکلور را در خودش جای داده است. فیلمی که همانند مته‌ای، ذهنتان را سوراخ کرده و تمامی خرافاتتان را بیرون کشیده و در عین آنکه جهانش از واقعیت دور است، حس واقعی بودن بالایی دارد. پارادوکسی عجیب، فیلمی که در ناراحت کردن مخاطبش پا پس نمی‌کشد و یکی از بی‌رحمانه‌ترین و ترسناک‌ترین پایان بندی‌های ممکن را دارد.

پلیسی در حال تحقیق درباره کشته شده‌های جدید روستای کوچکش است. افرادی که مشخص نیست به خاطر بیماری مرده‌اند یا به دست شخصی! از سویی، مردی ژاپنی وارد روستا شده و بسیاری باور دارند که او،‌ جادوگر است و نیرویی شیطانی را وارد روستا کرده است. بعد از مدتی، پلیس روستا متوجه تغییر رفتار عجیب کودکش می‌شود و پرخاشگری و مریضی‌اش روز به روز بیشتر شده و به همین خاطر، جنگیری را خبر می‌کند. هرچه زمان بیشتر می‌گذرد، تمامی اتفاقات درهم تنیده می‌شوند.

The Exorcist

فردکین در The Exorcist به شدت با حوصله عمل می‌کند!‌ ابتدا برای تمامی شخصیت‌ها و راز مرموز پشت جنگیری معروف فیلم، زمینه چینی کرده، زندگی مدرن را با مذهب درمی‌آمیزد و به یکی از آن فیلم‌های کند، اما وحشتناک سینما تبدیل می‌شود. وقتی فیلم به پایان می‌رسد، شما وحشت و حیرت‌زده رها خواهید شد: وحشت‌زده چون به معنای واقعی کلمه یکی از ترسناک‌ترین شروران سینمای وحشت را دیدید و حیرت‌زده چون هزاران سوال برایتان پیش آمده که مهم‌ترینشان این است: مذهب تا کجا می‌تواند ما را نجات دهد؟

بازیگری معروف، متوجه تغییراتی ناگهانی و خطرناک در رفتار دخترش می‌شود. او دخترش را به پیش دکتر و متخصصان مختلفی برده و با این وجود، راهی برای درمانش پیدا نمی‌کند. در ادامه، متوجه می‌شود چیزی که دخترش با آن سر و کله می‌زند ریشه در نیروی شیطانی باستانی‌ای دوانده، نیرویی که می‌تواند زندگی خودش، دخترش و افراد بیشتری را به خطر بیاندازد.

The Conjuring

بعد از Insidious، جیمز وان تصمیم گرفت این بار یکی از داستان‌های وارن‌ها را اقتباس کند و نتیجه، اثری درخشان به نام The Conjuring شد. اثری که هیچوقت از ترسناک شدنش کم نمی‌شود و جز بهترین‌های وحشت فراطبیعی و نقل مکان به خانه‌ای جدید است! فضای خانه، ریتم آرام فیلم برای پرده برداشتن از شیطان درون خانه و کارگردانی عالی جیمز وان، باعث شده فیلمش به یکی از درجه یک‌ترین آثار سینمای وحشت تبدیل شده که حتی اگر پیامش آنقدر قوی و مغزدار نباشد، باز هم فیلم بی‌نظیری است!

راجر و کارولین پرون (ران لیوینگستون و لیلی تیلور) به خانه‌ای جدید نقل مکان می‌کنند. در ابتدا، آنان به ظاهر شوم خانه توجهی نکرده، اما در ابتدا هم خودشان هم فرزندانشان متوجه می‌شوند چیزی کابوس‌وار در خانه در حال پرسه زدن است و از لحظه‌ای برای آزار دادنشان دریغ نمی‌کند. بدون آنکه راه چاره‌ای در برابر خود داشته باشند، با وارن‌ها تماس برقرار می‌کنند، بلکه شاید پایانی به این شکنجه‌ها ببخشند.

وحشت از فراطبیعت می‌تواند ترس از ارواح باشد، یا مواجه شدن با خصلتی تا به حال دیده نشده از موجودات بی‌آزار، یا حتی چیزی که اصلاً توضیحی برایش وجود ندارد و باز وحشتناک است. کابوس‌هایی که زنده شده‌اند و واقعیت‌هایی که با کابوس ترکیب شده‌اند. انگار که هرروز چیزی جدید برای وحشت وجود دارد که ذهن انسان همچنان نتوانسته آنان را درک کند! در این لیست به معرفی آثاری پرداختیم که توانستند دریچه‌ای به دنیای ناشناخته باشند و نشان بدهند گاهی اوقات، چیزهایی وجود دارند که از انسان هم می‌توانند ترسناک‌تر باشند! به نظر شما چه فیلم‌های ترسناک فراطبیعی باید در لیست ذکر می‌شدند؟ بهترین فیلم در این زیرژانر چیست؟ با ما به اشتراک بگذارید!

می‌خواهید بیشتر درباره سینمای وحشت بخوانید؟ مطالب زیر را از دست ندهید!

چه فیلم‌هایی می‌توانند جز عناوین افتخاری لیست باشند؟نمایش پاسخ

بهترین کارگردانان فیلم های ترسناک فراطبیعی چه کسانی هستند؟نمایش پاسخ