برخی آثار ترسناک، گیمرها را به اسلحه‌ای قدرت‌مند و خشابی پر از گلوله مجهز می‌کنند تا با ترس‌های‌شان به طور مستقیم روبه‌رو شده و آن‌ها را از میان بردارند. در این آثار معمولا گرمای تولید شده در انتهای لوله اسلحه، شجاعتی به گیمرها می‌دهد تا سرمای جهان ترسناک بازی را تحمل کنند. اما گروه دیگری از بازی‌های ژانر وحشت نیز وجود دارند که گیمرها را بدون تجهیزاتی برای دفاع از خود در جهان‌های‌شان رها کرده و تعقیب و شکار آن‌ها توسط کابوس‌ها را از دور تماشا می‌کنند. در این آثار، وحشت حاکم بر دنیای بازی تا آخر، همچون محتوای یک رویای تب‌آلود، دست از سر گیمرها برنداشته و تمام توان خود را برای شکار آن‌ها به کار می‌گیرد. در این بازی‌ها هوش گیمرها بزرگ‌ترین سلاح‌شان محسوب می‌شود. بازی‌هایی که در چند سال اخیر در این گروه عرضه شده‌اند، با فضاهای پرتنش و مهیب‌شان به برخی از ماندگارترین آثار ژانر وحشت تبدیل شده‌اند. حالا اثری به نام A Quiet Place: The Road Ahead آمده تا با قرار دادن گیمرهای بی‌دفاع در فضایی با الهام از فیلم‌های A Quiet Place، آن‌ها را بترساند.

ماه اکتبر مصادف است با انتشار آثار ترسناک. استدیوهای بازی‌سازی معمولا بازی‌های وحشتناک خود را در این ماه عرضه می‌کنند تا خوراک هالووین‌ در فصل ترس فراهم شود. آیا بازی A Quiet Place: The Road Ahead موفق می‌شود تا فضایی مناسب برای ترساندن گیمرها پیدا کند یا در شلوغی تقویم ژانر وحشت در هالووین، بی سر و صدا محو می‌شود؟
موضوعی که از اولین لحظات بازی مورد توجه قرار می‌گیرد، داستان آن است. توسعه‌دهندگان این اثر تلاش کرده‌اند تا داستانی جدید را در جهان آشنای A Quiet Place تعریف کنند. امری که در انجام‌اش موفق نشده‌اند. آن‌ها تلاش بسیاری برای روایت داستانی می‌کنند که گیمرها را با شخصیت اصلی پیوند داده و آن‌ها را وادار به همذات‌پنداری با او کند. این تلاش که در تمام قسمت‌های بازی می‌توان آن‌را دید، نه تنها نتیجه‌بخش نیست، بلکه در بسیاری از مواقع، برعکس عمل می‌کند. شخصیت‌ها تکراری و حوصله‌سربر هستند و احساسات بین‌شان، مصنوعی به نظر می‌رسد. روابط بین شخصیت‌ها و ویژگی‌های جسمی و روحی‌شان را می‌توان در بسیاری از آثار دیگر نیز یافت. از طرفی داستان قابل پیش‌بینی و غیر جذاب بازی قرار دارد که مخاطب‌ها را با خود همراه نمی‌کند. از همه مهم‌تر، تلاش برای گنجاندن و توضیح روابط پیچیده و عمیق شخصیت‌ها در کات‌سین‌هاست. چنین روابط عمیقی، در کات‌سین‌ها به خوبی به نمایش در نمی‌آیند و نمی‌توان درک‌شان کرد. تلاش توسعه‌دهندگان در عرضه یک داستان نچسب با شخصیت‌هایی حوصله سربر، باعث شده تا در اکثر مواقع حس کنیم که بازی می‌خواهد تا به زور، دغدغه شخصیت‌ها را به خوردمان دهد.

البته کات‌سین‌های بازی تنها در روایت عناصر داستان مشکل ندارند و در خلق صحنه‌های ترسناک نیز ضعیف عمل می‌کنند. لحظات وحشتناک کات‌سین‌ها آن‌قدر تکراری هستند که وقوع‌شان مخاطب را نترسانده و غافلگیر نمی‌کند. لحظاتی در بازی پیش می‌آید که علاقه به شروع گیم‌پلی از میل به تماشای یک کات‌سین تا آخرش، بیش‌تر می‌شود. این به خاطر جذابیت بی‌اندازه گیم‌پلی A Quiet Place: The Road Ahead در برابر دیگر عناصر ذکر شده است.
گیم‌پلی بازی چیزی است که آن‌را به یک اثر ترسناک ارزشمند تبدیل می‌کند. مکانیک قایم‌باشک و پنهان شدن از دست موجودات قدرت‌مندی که زورمان به آن‌ها نمی‌رسد، چیزی است که هسته گیم‌پلی این بازی را شکل می‌دهد. در برابر آثار سنگین‌ وزنی نظیر Alien: Isolation یا سری بازی Outlast که این فرمول را اجرا کرده‌اند، A Quiet Place: The Road Ahead می‌ایستد و حرف‌هایی نو برای گفتن دارد. بستر جذابی که فیلم‌های A Quiet Place فراهم کرده‌اند، برای ساخت یک بازی ترسناک با مکانیک قایم‌باشک بسیار مناسب است. خوشبختانه توسعه‌دهندگان به شکلی بهینه از فضای محیا شده فیلم‌ها در این بازی استفاده و اتمسفری ترسناک و درگیر کننده خلق کرده‌اند.

کوچک‌ترین قدم اشتباه، منجر به مرگ و شروع مجدد از چک‌پوینت می‌شود. در این بازی تمام گام‌ها اهمیت دارند. قدم گذاشتن روی شاخه‌های خشک و تولید صدای بلند و به دنبال آن مشاهده موجود خشمگین که به سرعت خود را به منشا صدا می‌رساند، اتفاقی است که در این بازی زیاد می‌افتد. A Quiet Place: The Road Ahead هم‌چون فیلم‌های‌اش، جهانی را به زیبایی رسم کرده که در آن علی‌رغم کمبود غذا، بسته‌های چیپس دست‌نخورده باقی مانده‌اند. در چنین جهانی، حرکت کردن نیاز به حوصله دارد. باز کردن کشوها برای گشتن آن‌ها نیازمند صبری بسیار است. در این بازی جیر جیر درها و دردسری که برای گیمر درست می‌کنند، دست‌کمی از بیماران روانی تیمارستان اولین نسخه از Outlast ندارند.

هوش مصنوعی چیزی است که از گیم‌پلی این بازی، در برابر خسته‌کننده شدن محافظت می‌کند. چنین بازی که در آن صدا اهمیت ویژه‌ای دارد، می‌تواند به سرعت تکراری شود و اگر هوش مصنوعی خوبی در آن درگیر نباشد، می‌توان به راحتی دشمنان را گول زده و به پایان هر بخش رسید. اما A Quiet Place: The Road Ahead این چنین نیست. دشمنان حساس به صدای این بازی (که به نام شنونده‌ها یا فرشته‌های مرگ شناخته می‌شوند)، فقط به منشا صدا توجه نمی‌کنند. آن‌ها محیط اطراف منشا را نیز به خوبی بررسی کرده و در اطراف آن، کشیک می‌دهند. این موجودات قدرت‌مند حتی برای یافتن شکارشان، دیوارها و درها را نیز می‌شکنند تا سنگی نمانده باشد که زیرش را نگشته باشند. حتی می‌توان از تلاش فرشته‌های مرگ در راستای پیش‌برد اهداف استفاده کرد. دیواری که آن‌ها شکسته‌اند، ممکن است راه را به اتاقی باز کند که ابزارهایی مهم برای بقا در خود داشته باشد. این هوش مصنوعی، گیم‌پلی بازی را تازه نگه می‌دارد و نه تنها هر برخورد با شنونده‌ها را به بازی هیجان‌انگیز مرگ و زندگی تبدیل می‌کند، بلکه راه‌های بسیاری برای پیش‌برد اهداف پیش روی گیمرها قرار می‌دهد.
A Quiet Place: The Road Ahead یک بازی طولانی نیست، اما در همان مدت نسبتا محدود خود، دائما عناصر جدید پیش روی گیمرها قرار می‌دهد تا تجربه‌شان از گیم‌پلی، تا پایان تازه بماند. از همان اول در کنار چراغ قوه، وسیله‌ای به اسم Phonometer نیز در اختیار قرار می‌گیرد که صدای تولید شده توسط گیمرها را در مقایسه با محیط، نشان می‌دهد. با پیش‌روی، عناصر دیگر نظیر تله‌های صوتی و حتی کیسه‌های شن معرفی می‌شوند که می‌توان از آن‌ها برای ساخت مسیر و قدم زدن بدون تولید صدا استفاده کرد. این عناصر تا آخر بازی راه‌های جدیدی برای به پایان رساندن هر بخش پیش روی گیمرها قرار می‌دهند و آن‌ها را به ابتکار تشویق می‌کنند. تشویق به کشف راه‌های جدید و متفاوت برای پیش‌روی در بازی، چیزی است گیم‌پلی A Quiet Place: The Road Ahead را از آن‌چه هست نیز بالاتر می‌برد.

حتی ویژگی‌های Alex، شخصیت اصلی بازی که در داستان به کمک بازی نمی‌آید، در گیم‌پلی، به عمیق‌تر شدن آن و پرتنش کردن فضا کمک می‌کند. رها کردن زنی باردار با آسم حاد در جهانی که کوچک‌ترین صدا، مرگی دردناک را به دنبال دارد، به خوبی با مکانیک‌های گیم‌پلی و فضای A Quiet Place: The Road Ahead هم‌خوانی دارد. Alex باید ضمن رسیدن به اهداف‌اش، به فکر آسم و دارو برای کنترل آن نیز باشد. عبور از مناطق پر از گرد و غبار، استرس و حمل اشیا به مدت طولانی، آسم Alex را تحریک می‌کند و این یعنی سرفه‌های شدید که فرقی با خودکشی در جهان بازی ندارد. درگیر شدن شخصیت Alex با گیم‌پلی، چیزی است که مکانیک‌های آن‌را عمیق‌تر کرده و از بازی‌های مشابه‌اش نظیر Outlast و Alien: Isolation جدا می‌کند. هنگامی که یکی از شنونده‌ها از جلوی Alex رد می‌شود، ضربان قلب او بالا رفته و نفس‌های‌اش تندتر می‌شود. این موضوع نیز ممکن است آسم Alex را تحریک کند. این شرایط، گیمرها را در موقعیت‌های پرتنشی قرار می‌دهد که هر لحظه سر رسیده و آن‌ها را در بر می‌گیرد. این باعث شده تا قایم‌باشک با هر فرشته مرگ راحت نباشد و مطابق برنامه‌ریزی پیش نرود. نمی‌شود در یک گوشه ماند تا شنونده از آن‌جا برود. توسعه‌دهندگان با درگیر کردن شرایط Alex با مکانیک‌های گیم‌پلی، گیمرها را دائما به تحرک در محیط تشویق می‌کنند. افزایش سرعت گیم‌پلی در کنار فضای استرس‌زای بازی، به خوبی با یکدیگر ترکیب شده و A Quiet Place: The Road Ahead را به یک اثر ترسناک ارزشمند تبدیل می‌کند.
قطعا در بازی که با صدا سروکار دارد، یک سیستم صداگذاری قوی، ضروری است. این چیزی است که توسعه‌دهندگان بازی به آن توجه ویژه‌ای کرده‌اند. صداگذاری A Quiet Place: The Road Ahead را می‌توان پس از گیم‌پلی‌اش، بزرگ‌ترین نقطه قوت آن دانست. همه‌چیز از صدای تولید شده در محیط گرفته تا موسیقی وحشت‌آفرین بازی، به خوبی وظیفه خود را عمل کرده و ترس تولید شده را ارتقا می‌دهد. کوچک‌ترین صدایی که توسط محیط یا Alex تولید می‌شود، اثرش را روی بازی و روند آن می‌گذارد. از قدم زدن روی گودال‌های آب و زمین فرسوده ساختمان‌ها گرفته تا تله‌های صوتی، هر صدای مرگ‌باری که در بازی شنیده می‌شود، به استرس و تنش تولید شده دامن زده و گیمرها را بیش‌تر در فضای بازی غرق می‌کند. حتی صداگذاری روی شخصیت‌ها نیز کیفیت قابل قبولی دارد. هرچند شخصیت‌ها ماجرایی درگیر کننده نداشته و داستان زندگی‌شان جذاب نیست، اما همه آن‌ها در بازی، از Alex گرفته تا شخصیت‌های جانبی، صداگذارهای حرفه‌ای دارند که دیالوگ‌های‌شان را با احساسی که پشت آن‌هاست به خوبی بیان می‌کنند.
قابلیت جذاب ثبت صدا توسط میکروفون کنترلر نیز وجود دارد. می‌توان با روشن کردن این قابلیت، هرگونه صدای اطراف‌مان را وارد بازی کنیم. به این صورت که هر صدایی که از محیط اطراف‌مان به گوش می‌رسد توسط میکروفون کنترلر ثبت شده تا دشمنان بازی آن‌را بشنوند. حالا صدای گریه کودک همسایه از پنجره، ممکن است سبب کشته شدن ما در خانه بغلی شود. این، به گیمرها در درک هرچه بیش‌تر فضای پر تنش بازی، کمک می‌کند.

صداگذاری در A Quiet Place: The Road Ahead در ارتقا تجربه گیم‌پلی تنها نیست. این بازی بازوی دیگری نیز برای خلق فضای جذاب‌اش در اختیار دارد و آن، نورپردازی‌اش است. گرافیک در این بازی از آثار پر زرق و برق یک اثر نسل نهمی فاصله دارد و نمی‌توان آن‌را با دیگر آثار ترسناک عرضه شده در این ماه همچون Silent Hill 2 مقایسه کرد. مشخصا بافت‌ها، تعریف چندانی ندارند و این را به خصوص هنگام باز کردن قفل درها و تماشای بافت‌های‌شان می‌توان دید. اما با این‌که گرافیک بازی تعریفی ندارد، اما وظیفه خود را ایفا کرده و جلوی فضاسازی بازی را نمی‌گیرد. افکت‌های Film Grain و Chromatic Aberration که از آن‌ها به طور سنگینی در این اثر استفاده شده‌، چهره‌ای مخدوش از جهان اطراف ارائه می‌کند و این، به فضاسازی بازی کمک کرده است. نورپردازی در A Quiet Place: The Road Ahead چاشنی نهایی فضاسازی آن است. بازتاب نورها روی اشیا با دقت بالایی انجام شده. قدم زدن کنار ریل‌های قطار در سکوتی مرگ‌بار و نور قرمزی که محیط را به سختی روشن نگه داشته، تجربه‌ای است که به لطف نورپردازی، جذاب‌تر می‌شود. جهان A Quiet Place: The Road Ahead، جایی تاریک و خفه‌کننده بوده که به سختی می‌توان منبع نور در آن یافت، اما در لحظاتی که به یک چراغ بر می‌خوریم که اتاقی را روشن کرده، یا زمانی که با چراغ‌قوه یا فلر، محیط اطراف را روشن می‌کنیم، شاهد هنرنمایی نورپردازی بازی هستیم.
بازی A Quiet Place: The Road Ahead تلاشی قابل احترام در ژانر وحشت است. توسعه‌دهندگان این اثر موفق می‌شوند تا فضایی که فیلم‌های A Quiet Place ساخته بودند را به شکلی تنش‌زا در بازی‌شان خلق کنند. تقابل با شنونده‌ها در جهانی که کوچک‌ترین صدایی به مرگ ختم می‌شود، در این بازی به شکل تجربه‌ای دربرگیرنده عرضه شده و صداگذاری و نورپردازی با کیفیت بازی، این تجربه را ارتقا نیز داده است. قابلیت استفاده از میکروفون کنترلر برای ثبت صداهای اطراف گیمرها و دخیل کردن‌شان در جهان بازی، آن‌ها را بیش از پیش به درون بازی می‌کشد. تمام این نکات مثبت را گیم‌پلی جذابی تکمیل می‌کند که در طول بازی، تجربه‌اش را با ارائه عناصر جدید، تازه نگه می‌دارد. قایم‌باشک با شنونده‌های مرگ‌بار در کنار ابزارهای تولید و تشخیص صدا، به لطف هوش مصنوعی قوی بازی، نفس‌گیر است. A Quiet Place: The Road Ahead در این بخش‌ها، موفق می‌شود تا در حد و اندازه یک اثر ترسناک خوب ظاهر شود. اما تلاش توسعه‌دهندگان برای تعریف داستانی نو در جهان A Quiet Place و معرفی شخصیت‌های جدید، آن نتیجه مثبتی که گیم‌پلی و فضاسازی داشت را ندارد. از طرفی کات‌سین‌ها نیز کیفیت چندانی ندارند و ترسی که تولید می‌کنند، در حد و اندازه ترس تولید شده در گیم‌پلی بازی نیست.