استودیوی رمدی اینترتینمنت (Remedy Entertainment – سازنده عناوین Alan Wake) در ساخت و طراحی دنباله‌ای برای ترسناک‌ترین فرنچایز خود استادانه عمل کرده است.

Alan Wake 2 هرگز به شما اجازه نخواهد داد که احساس امنیت کنید. حتی وقتی در خیابان‌های برایت فالز (Bright Falls) راه می‌روید، با مردم بومی گپ می‌زنید و کافه‌های محلی را مرور می‌کنید، هر لحظه این احساس به شما دست می‌دهد که توسط نیروی ناشناخته‌ای تحت نظر هستید. ساگا اندرسون (Saga Anderson) یک مأمور سازمان اف‌بی‌آی (FBI) است. او مشغول تحقیق درباره یک قتل بوده و در همین حین، توطئه‌ای ماورایی را کشف می‌کند که زندگی او را برای همیشه تغییر خواهد داد. از طرفی آلن ویک (Alan Wake) نیز سعی دارد از بُعدی خصمانه که با نام مکان تاریک (The Dark Place) شناخته می‌شود و چندین دهه است که آلن را گروگان نگه داشته، فرار کند.

هر دو قهرمان ما در دنیاهای واقعی و مجازی حرکت می‌کنند و مسیر آن‌ها در نهایت به شرایطی ختم می‌شود که ما به عنوان بازیکنان نمی‌توانیم آن را به راحتی درک کنیم. این است که باعث می‌شود بازی مورد بحث ما تا این اندازه ترسناک، غمناک و برجسته باشد. یک ماجرای وحشت‌انگیز و بقامحور که از نمایش هیولاهای پنهان پشت پرده خودداری می‌کند.

رمدی اینترتینمنت در بازی‌های قبلی خود مانند Control و نسخه اول Alan Wake، تا حدودی به ژانر وحشت نزدیک شده بود، اما آن‌ها به جای رویکرد خالص و بی‌فیلتر ترس، بیشتر بر المان‌های اکشن تاکید داشتند. شما بیشتر وقت خود را صرف حل معما می‌کردید تا پنهان شدن پشت دستۀ بازی‌تان، همیشه اعتماد به نفس داشتید که توانایی آتش‌بازی کافی برای مواجهه با دشمنان وجود دارد. Alan Wake 2 این فلسفه را تغییر داده و به شما تعداد محدودی گلوله و آیتم می‌دهد تا با استفاده از آن‌ها بتوانید در برابر دشمنان قدرتمند، از خود دفاع کنید.

مانند بازی Silent Hill 2، شما به یک شهر مرموز دعوت می‌شوید و احساس می‌کنید که در جایی خارج از دنیای واقعی قرار دارید. به ندرت می‌شود با شخصیتی برخورد کنید و این احساس به شما دست ندهد که همه دارند نقشی غمگین را در یک تئاتر تاریک اجرا می‌کنند، به نظر می‌رسد که تمام آن‌ها شما را می‌شناسند، می‌دانند که دخترتان، لوگان (Logan)، به طرز غم‌انگیزی درگذشته و از اینکه شما را دوباره در این شهر می‌بینند، خوشحالند.

بازی‌های دیگر به خاطر چنین محیط بسیار ساکت و شکسته‌ای مسخره می‌شوند، اما Alan Wake 2 از این ویژگی‌ها برای ایجاد یک حس قابل لمس و ناخوشایند استفاده می‌کند. من در بازی می‌خواستم از همه فرار کنم و هرگز به عقب برنگردم، اما هر کجا را که می‌دیدم، یک عامل وسوسه‌انگیز برای کم کردن سرعتم وجود داشت.

شهر برایت فالز در حالتی دائمی از کسالت به دام افتاده است. به نظر می‌رسد روشنایی روز هرگز به آن نمی‌تابد، هوای آن همیشه بارانی، مه‌آلود و یا گرگ‌و‌میش است. بیشتر این فضا‌سازی یک انتخاب زیباشناختی واضح بوده و تحسین بسیاری از منتقدان و بازیکنان را نیز برانگیخته است، اما هدف آن تنها زیبا ساختن بازی نیست، بلکه به دنیایی که در آن زندگی می‌کنید نیز اشاره دارد.

جهان بازی در حال کمک به داستانی است که برخلاف میل شما نوشته می‌شود. آنتاگونیست اصلی بازی حتی تا آخرین لحظه نیز آشکار نمی‌گردد و ثانیه‌های واپسین بازی غرق در رمز و راز هستند. در نسخه اول سکانس‌های مبارزه تکراری و ارجاعات ترسناک بسیار زیادی وجود داشت تا احساس وحشتناکی را در بازیکنان به وجود آورد، اما Alan Wake 2 پا را فراتر گذاشته و در عین حفظ ارزش‌های نسخه قبل، ترس همه‌جانبه‌ای را از هر سو بر کاربر وارد می‌کند.

مبارزات در Alan Wake 2 همیشه مانند یک تلاش رقت‌انگیز برای بقا به نظر می‌رسند. دشمنان می‌توانند از سایه‌ها متولد شده و شما را غافلگیر کنند. همچنین آن‌ها خواهند توانست به نسخه‌های پیچیده‌ای از شهروندان محلی تبدیل شوند که تبر و چماق به دست داشته و تنها یک هدف دارند: «شما را مرده بر روی زمین خیس رها کنند».

با این حال، آن‌ها به همان اندازه که بی‌رحم ظاهر می‌شوند، آسیب‌پذیر نیز هستند، تنها کافی است چند گلوله ارزشمند بردارید و با تاباندن نور چراغ‌قوه به آن‌ها از شرشان خلاص شوید. راستش را بخواهید هر وقت مجبور می‌شدم در آنِ واحد با بیش از دو دشمن مبارزه کنم، به سختی آب دهانم را قورت می‌دادم، چون می‌دانستم که یک اشتباه کوچک می‌تواند پایان کار مرا رقم بزند. روشن کردن شعله و فرار از درگیری در حالتی که رگباری از قطرات قرمز باران وجود دارد، هرگز برای شما تکراری نخواهد شد. شما احساس بی‌دفاع بودن می‌کنید و همانند عناوین Silent Hill برای لذت بردن نمی‌جنگید، بلکه باید بجنگید چون چاره دیگری وجود ندارد.

بیرون از شهر برایت فالز، قلمرویی به نام مکان تاریک انتظار شما را می‌کشد، چشم‌اندازی دائماً در حال تغییر از نیویورک که آلن ویک، ۱۳ سال گذشته را در آن گذرانده است. ساختمان‌ها و بیلبوردهایی که در سراسر این قلمروی ابدی و تاریک یافت می‌شوند، شیاطین درونی آلن یا شخصیت‌های کتاب‌هایی را نشان می‌دهند که او هرگز نتوانسته به پایان برساند. همه‌چیز قهرمان معیوب ما را مورد تمسخر قرار می‌دهد و می‌گوید که او هرگز لیاقت زندگی را نداشته است، چه رسد به اینکه از این زندان فرار کند.

در مکان تاریک است که الهام از فرنچایز Silent Hill بیشتر واضح می‌شود. این بازی از محیط‌هایی که به شکلی حرفه‌ای ساخته شده‌اند ترس را بیرون می‌کشد. شما می‌توانید محیط‌ها را به دلخواه با استفاده از یک چراغ‌قوه مخصوص تغییر دهید یا به اتاق نویسندگی بازگردید تا بر روی داستان‌هایی که در در حال روایت شدن هستند، تأثیر بگذارید. این واقعاً عالی است و مانند برایت فالز هرگز به شما احساس امنیت یا راحتی نسبی نخواهد داد. ترس در تمام جزئیات این دنیا پیدا می‌شود. مکان تاریک شهر بزرگی که به یاد می‌آورید و ۱۳ سال در آن زندگی کرده‌اید را می‌گیرد و آن را به چیزی عجیب و غریب تبدیل می‌کند.

برایت فالز، مکان تاریک و همچنین داستان‌ها و شخصیت‌هایی که آن‌ها را خانه (Home) می‌نامند، همه نشانه‌هایی واضح از روزهای باشکوه Silent Hill هستند و این در حالی است که امضای جسورانه و خاص رمدی را نیز می‌توان در لحظه به لحظه بازی یافت. هنوز هم تلویزیون‌هایی را می‌بینیم که در حال پخش برنامه‌های تخیلی و پارک‌های تفریحی متروکه هستند. Alan Wake 2 عجیب، ترسناک و بسیار خوش‌ساخت است، درست مانند Silent Hill.

از توجه و همراهی شما دوستان همیشگی صمیمانه سپاسگزارم.

منبع: TheGamer